کمبود آهن در بارداری و اختلال اوتیسم

کمبود آهن 40 تا 50 درصد بارداری ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. آهن برای فرآیندهای اولیه رشد عصبی، حیاتی است.

اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال عصبی – رشدی است که با وجود نقایص اجتماعی، اختلالات زبانی و رفتارها و علایق کلیشه‌ای یا تکراری مشخص می‌شود. اختلال طیف اوتیسم از هر 54 کودک 1 کودک را در ایالات متحده تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و شیوع آن در حال افزایش است. ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی متعدد احتمالاً نقش اتیولوژیکی در اختلال طیف اوتیسم ایفا می‌کند. شواهد از فرضیه منشأ اوتیسم و تأثیر تغذیه در بارداری پشتیبانی می‌کنند.
فقر آهن همراه با کم‌خونی ناشی از آن، شایع‌ترین کمبود مواد مغذی اندازه‌گیری شده است و به‌ویژه در دوران بارداری شایع است و 40 تا 50 درصد زنان و نوزادانشان را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.
جنین به آهن مادر به‌عنوان تنها منبع آهن خود وابسته است و کمبود شدید آهن مادر می‌تواند باعث کمبود آهن جنین و نوزاد شود. آهن برای رشد اولیه عصبی بسیار مهم است.
آهن از طریق نقشی که در انتقال اکسیژن دارد، برای عملکرد همه سلول‌ها ضروری است. انتقال و فعالیت آنزیمی سلول‌هایی با سرعت متابولیسم بالا به آهن بیشتری نیاز دارند و در هنگام فقر آهن در معرض خطر بیشتری برای اختلال عملکرد هستند. آهن موردنیاز در طول بارداری به طور چشمگیری افزایش می‌یابد، زیرا حجم خون مادر و جنین افزایش می‌یابد،. آهن به تولید انتقال‌دهنده‌های عصبی، میلین و عملکرد سیستم ایمنی در مغز کمک می‌کند. اختلال در تنظیم این موارد با اختلال طیف اوتیسم همراه است. پژوهش ها نشان‌داده‌ که کمبود آهن در اوایل زندگی باعث اختلال در شناخت، رشد حرکتی، جهت‌گیری اجتماعی و تعامل و رشد زبان می‌شود و برخی تحقیقات نشان داده‌اند که مصرف مکمل آهن در کاهش نشانه‌های اوتیسم تأثیرگذار بوده است. پیامدهای عصب‌شناختی و سلامت روان ناشی از کمبود آهن جنین تأکید می‌کند.
آهن برای جنین یک ماده مغذی کلیدی است که بر رشد و عملکرد مغز در سراسر بدن تأثیر می‌گذارد.
بااین‌حال کمبود آهن دلیل اصلی و قطعی به‌وجودآمدن اوتیسم نیست و تبیین رابطه این دو نیاز به تحقیقات بیشتری است. اما چیزی که می‌توان گفت این است که آهن یک ماده ضروری برای رشد جنین و سلامت آن می‌باشد و وجود و حضور آن برای سلامت سیستم عصبی جنین و نوزاد ضروری می‌باشد.