پذیرش اوتیسم مراحلی که والدین پس از اطلاع از تشخیص اوتیسم در فرزندشان طی می‌کنند اغلب با استفاده از مدل الیزابت کوبلر راس توصیف می‌شوند: انکار، خشم، چانه‌زنی، افسردگی و پذیرش اما این مراحل لزوماً به ترتیب نیستند. بااین‌حال، یادگیری در مورد آنچه که هر مرحله ممکن است به همراه داشته باشد به کاهش سردرگمی، تنهایی، غم و ناتوانی کمک می‌کند. اگرچه این مراحل معمولاً به‌عنوان مراحل غم و اندوه شناخته می‌شود؛ اما ما ترجیح می‌دهیم به این مراحل به‌عنوان مراحل پذیرش اشاره کنیم که بیشتر با چشم‌انداز پیشرفت، عشق و اقدامی که پیشروی شما و فرزندتان قرار دارد هماهنگ است.  

مقاومت و اندوه

شکی وجود ندارد که انجام یک کار جدید می‌تواند بسیار طاقت‌فرسا باشد. اوتیسم سفری است که بیشتر والدین برای شروع آن آمادگی کافی ندارند و ممکن است به‌طورکلی در برابر آن مقاومت کنند. شروع سفری با پاسخ‌های اندک، اطلاعات اندک و بدون آمادگی، حتی جسورترین و شجاع‌ترین را در میان ما نامطمئن می‌کند. برای والدین، شروع سفر اوتیسم با پای راست اغلب به معنای پذیرش مقاومت، غم و اندوه و سایر احساسات در مورد تشخیص قبل از رفتن به جاده است. مقاومت، در ابتدا اغلب به روش‌های غیرمفید خود را نشان می‌دهد و می‌تواند شک یا بی‌اعتمادی ایجاد کند و دسترسی به مداخلات اولیه مهم را به تأخیر بیندازد. اغلب از محل اندوه، احساس گناه یا عصبانیت ناشی می‌شود سؤالاتی مانند: آیا ممکن است پزشک اشتباه کرده باشد؟ آیا من مقصرم؟ شاید فرزند من فقط درونگرا است؟ زمانی که بسیاری از سؤالات بی‌پاسخ می‌مانند، کنارزدن مقاومت و پیشروی دشوار است.  بعداً، مقاومت می‌تواند جزء مهمی از حمایت کودک باشد. مقاومت والدین را وادار کند که صحبت کنند، بلند شوند و با متخصصان ارتباط برقرار کنند. مقاومت صدای تازه‌ای به والدین می‌دهد. می‌تواند به بینش‌های مفید، تأمل در خود و آن لحظات فوق‌العاده روشن منجر شود که این قدرت را دارند که موانع را از بین ببرند و درمان را به‌پیش ببرند.  

مراحل پذیرش اوتیسم

 

انکار

درحالی‌که برخی از والدین بااطلاع از تشخیص اوتیسم فرزندشان شوکه می‌شوند، برخی دیگر با ناباوری رفتار می‌کنند. احتمالاً ممکن است فکر کنید اشتباهی وجود دارد و به دنبال نظر سوم، چهارم و پنجم باشید. از طرفی، انکار  شما را به دنبال پاسخ و کمک از متخصصان در این زمینه سوق دهد. ممکن است شما را فلج کند و عمل را به تأخیر بیندازد.  

خشم

خشم یک واکنش سالم به ناامیدی و استرس مرتبط با اخبار طاقت‌فرسا در نظر گرفته می‌شود. متأسفانه، ممکن است به‌صورت خشم نسبت به خودتان، فرزندانتان، همسرتان یا خود ظاهر شود. والدین اغلب خشم خود را متوجه متخصصی می‌کنند که تشخیص را اعلام می‌کند. به خشم به‌عنوان مکانیزمی فکر کنید که به ما کمک می‌کند تنش را رها کنیم و راهی برای تخلیه پیدا کنیم که به رابطه شما با دیگران آسیبی نرساند یا به شما آسیب نرساند.  

چانه‌زنی

در این مرحله، تفکر جادویی شروع می‌شود. شما به خود، یک نیروی برتر یا یک متخصص، قول می‌دهید که کارهای خاصی را برای تغییر تشخیص انجام دهید. یا این ایده را بپذیرید که درمان، کلاس یا درمان خاص «راه‌حل» مشخصی را به همراه خواهد داشت. توجه داشته باشید اوتیسم یک بیماری نیست؛ به هر کسی که وعده “درمان” یا راه‌حل آسان را می‌دهد مشکوک باشید.  

افسردگی

پس از شوک اولیه، اندوه عمیقی به وجود می‌آید. آگاهانه یا ناآگاهانه، همه ما تصوراتی از آینده فرزندانمان داریم. والدین کودکان اوتیسم در این تصورات و نقشه‌هایی که برای آینده کودک داشته‌اند عزادار هستند. نکته مهم این است اجازه‌دادن به خود برای تجربه این غم و اندوه برای رفتن به محل پذیرش و عمل ضروری است.  

پذیرش

در نهایت، تشخیص را به‌عنوان یک امر اجتناب‌ناپذیر خواهید پذیرفت. مسیر پیشرو روشن‌تر خواهد شد. شما در پرسیدن سؤال و یادگیری پاسخ قدرت خواهید یافت. در این مرحله، بسیاری از خانواده‌ها مشتاق‌تر هستند تا گزینه‌های درمانی را بررسی کنند و از دیگرانی که وضعیت مشابهی را تجربه می‌کنند، حمایت کنند.

این پایان راه نیست زمان‌هایی وجود خواهد داشت که مراحل قبلی به اشکال و درجات مختلف برمی‌گردد؛ اما در این سفر امید، پیشرفت و شادی نیز وجود دارد.