حدود ۵۰ درصد از تمام مادران کودکان با اختلال طیف اوتیسم، سطوح بالایی از علائم افسردگی را در طی ۱۸ ماه داشته‌اند، درحالی‌که این میزان برای مادران کودکان بدون اختلال اوتیسم در همان دوره، بسیار کمتر است. علاوه بر این، مطالعات گذشته نشان داده‌اند که والدین مبتلا به افسردگی خطر بروز مشکلات روانی و رفتاری کودکان اوتیسم را افزایش می‌دهند، امّا این مطالعه خلاف این موضوع را نشان می‌دهد. برای والدین کودک با نیازهای ویژه ذاتاً هر روز چالش‌برانگیز است. این یک نمونه اوّلیه از استرس مزمن است. به همین دلیل است که در مطالعات مربط به والدین کودکان با اختلال، اثرات استرس بر سلامتی بررسی می‌شود. می‌دانیم که مادرانی که افسردگی بیشتری دارند، نشانه‌های پیری بیولوژیکی سریع‌تر مانند سطوح پایین‌تری از هورمون ضدپیری کلوتو و سلول‌های ایمنی پیرتری دارند. این تحقیق بر تأثیر افسردگی مادران بر روی کودک اوتیسم متمرکز است. تحقیقات نشان داده است که افسردگی مادر منجر به بدتر شدن علائم کودک نمی‌شود، این نتایج به‌ویژه برای مادران کودکان اتیسم مهّم است. زیرا به کاهش احساس گناه بسیاری از مادران در مورد مشکلات تشخیصی و رفتاری فرزندانشان کمک کند. امیدواریم این یافته‌ها به مادران این اطمینان را بدهد که در این شرایط پراسترس، مبارزه با افسردگی معمول است و اینکه افسردگی آن‌ها احتمالاً مشکلات رفتاری فرزندشان را بدتر نمی‌کند. سرزنش خود و احساس گناه در میان والدین کودکان اوتیسم بسیار رایج است و بدترشدن افسردگی و کاهش رضایت از زندگی را در طول زمان پیش‌بینی می‌کند.  

در مطالعه حاضر، محققان به طور مکرر افسردگی مادر و مشکلات رفتاری کودکان را در ۸۶ زوج (مادر-کودک) در طول ۱۸ ماه بررسی کردند. نیمی از شرکت‌کنندگان مادران کودکان اوتیسم و نیمی از آن‌ها مادران کودکان بدون اختلال بودند و محدوده سنی کودکان در این مطالعه بین ۲ تا ۱۶ سال بود. افسردگی مادران با استفاده از پرسش‌نامه علائم افسردگی، مقیاس خودگزارشی تکمیل‌شده توسط مادران اندازه‌گیری شد. رفتار کودک از طریق گزارش مادر در مقیاس رفتار چالش‌برانگیز کودک اندازه‌گیری شد که بر رفتارهای بیرونی مانند عصبانیّت، پرخاشگری و سرکشی تمرکز دارد. محققان عنوان می‌کنند که مطالعات آینده باید به ارتباط بین افسردگی مادر و علائم درونی کودکان (مانند کناره‌گیری، اضطراب، واکنش عاطفی) نیز توجه کند. مطالعات کمی این روابط را در خانواده‌های کودکان اوتیسم بررسی کرده‌اند. خانواده‌های اوتیسم معمولاً درگیری‌های زناشویی، رضایت کمتر از رابطه و بسیاری از چالش‌های دیگر را تجربه می‌کنند. محیط پر استرس خانواده به اعضای خانواده سرایت می‌کند و می‌تواند شیوه‌های ارتباط مادران و فرزندان را با یکدیگر تغییر دهد. اگرچه این مطالعه تأیید کرد که خانواده‌های دارای کودک اوتیسم سطوح بالایی از استرس را تجربه می‌کنند، امّا نویسندگان توجه داشتند که استرس تنها ویژگی تعیین‌کننده آن‌ها نیست. بسیاری از مادران کودکان مبتلا به اتیسم نیز سطوح بالایی از نزدیکی عاطفی و تعاملات مثبت با فرزندان خود را گزارش می‌دهند. این مطالعات تجربیات مهمّی هستند که برنامه‌های حمایتی می‌توانند براساس آن‌ها بنا شوند. پس از این مطالعه، محققان کلاس‌های ذهن‌آگاهی را برای همه والدین ارائه کردند تا به مدیریت استرس والدین کمک کنند. والدین از به اشتراک گذاشتن چالش‌های مشترک و یادگیری راهبردهای درونی برای مقابله با استرس خود سپاسگزار بودند. بسیاری از مطالعات نشان داده‌اند که آموزش تمرکز حواس می‌تواند به استرس والدین کمک کند. والدین اوتیسم باید بدانند که با وجود داشتن شرایط زندگی چالش‌برانگیز، مهّم است که احساسات مثبت و شادی را تجربه کرده و متوجه این عواطف و احساسات باشند. باتوجه ‌به اثرات استرس مزمن بر سلامت و خلق‌وخوی، والدین کودکان اوتیسم علاوه بر دریافت خدمات ویژه برای فرزندشان، به حمایت عاطفی فوق‌العاده‌ای نیاز دارند. حمایت از سلامت روان والدین به همان اندازه که برای سلامت روان کودکان حیاتی است، ضروری است.