اتیسم چیست| دوست اتیسم

اتیسم چیست؟ اتیسم یا اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال عصبی‌رشدی است که بر نحوه ارتباط، تعامل اجتماعی و الگوهای رفتاری افراد تأثیر می‌گذارد. افراد دارای اتیسم ممکن است در برقراری ارتباط کلامی و غیرکلامی، درک احساسات دیگران و سازگاری با محیط‌های اجتماعی با چالش‌هایی مواجه باشند. علائم اتیسم معمولاً در سال‌های ابتدایی زندگی ظاهر می‌شوند و شدت آن‌ها در افراد مختلف متفاوت است؛ به همین دلیل از اصطلاح «طیف اتیسم» استفاده می‌شود. 

شناخت دقیق اینکه اوتیسم چیست، علائم آن چگونه بروز می‌کند و چه راه‌های تشخیص و حمایت برای آن وجود دارد، نقش مهمی در بهبود کیفیت زندگی کودکان و بزرگسالان دارای اتیسم دارد.  آیا اتیسم خطرناک است؟ اختلال اوتیسم به‌خودی‌خود خطرناک نیست و یک بیماری تهدیدکننده زندگی محسوب نمی‌شود. آنچه گاهی باعث نگرانی خانواده‌ها می‌شود، چالش‌های همراه اوتیسم است؛ نه خود اوتیسم. در صورت عدم تشخیص به‌موقع و نبود حمایت تخصصی، ممکن است کودک با مشکلاتی مانند اضطراب، اختلالات حسی، دشواری در برقراری ارتباط، یا چالش‌های رفتاری روبه‌رو شود. 

این موارد اگر نادیده گرفته شوند، می‌توانند کیفیت زندگی کودک و خانواده را تحت تأثیر قرار دهند، اما با مداخلات زودهنگام، آموزش مناسب و حمایت روانشناختی، تا حد زیادی قابل مدیریت هستند. نکته مهم این است که بسیاری از افراد دارای اوتیسم، با دریافت آموزش و حمایت درست، می‌توانند زندگی مستقل، موفق و معناداری داشته باشند؛ تحصیل کنند، شاغل شوند و در جامعه نقش فعال ایفا کنند. بنابراین، نگاه علمی و انسانی به اوتیسم نشان می‌دهد که خطر اصلی، نه خودِ اتیسم، بلکه بی‌اطلاعی، انگ اجتماعی و تأخیر در حمایت است.

اتیسم چیست؟

بیماری اوتیسم چیست و چه علائمی دارد و چگونه درمان می‌شود؟ در پاسخ به این پرسش، باید تأکید کرد که این یک طیف است؛ یعنی برخی افراد علائم خفیف دارند و می‌توانند به‌صورت مستقل زندگی کنند، در حالی که برخی دیگر به حمایت و همراهی دائمی نیاز دارند. این تنوع در علائم و شدت باعث شده که برنامه‌های درمانی برای هر فرد به‌طور شخصی‌سازی شده طراحی شود. 

تعریف اختلال طیف اوتیسم(ASD)

اختلال طیف اوتیسم (Autism Spectrum Disorder – ASD) یک اختلال عصبی‌رشدی است که بر نحوه پردازش اطلاعات، ارتباط اجتماعی، مهارت‌های ارتباطی و الگوهای رفتاری فرد تأثیر می‌گذارد. اتیسم معمولاً در سال‌های ابتدایی کودکی بروز می‌کند و تا بزرگسالی ادامه دارد، اما شکل بروز و شدت علائم آن در افراد مختلف متفاوت است. افراد دارای اتیسم ممکن است در برقراری ارتباط کلامی و غیرکلامی، درک نشانه‌های اجتماعی، ایجاد روابط اجتماعی و تطبیق با تغییرات محیطی با چالش‌هایی روبه‌رو شوند. 

چرا به آن «طیف» گفته می‌شود؟

اصطلاح «طیف» در اتیسم به این معناست که این اختلال یک شکل ثابت و یکسان ندارد و افراد دارای این اختلال می‌توانند طیف گسترده‌ای از علائم، توانایی‌ها و نیازها را تجربه کنند. برخی افراد دارای اوتیسم ممکن است نیاز به حمایت‌های گسترده آموزشی و درمانی داشته باشند، در حالی که برخی دیگر زندگی مستقل‌تری دارند و تنها در موقعیت‌های اجتماعی خاص با چالش مواجه می‌شوند. شدت علائم اتیسم می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و در حوزه‌هایی مانند ارتباط اجتماعی، رفتارهای تکراری، حساسیت‌های حسی و مهارت‌های شناختی تفاوت‌های قابل توجهی ایجاد کند. 

به همین دلیل، امروزه به‌جای استفاده از اصطلاحات قدیمی، از عنوان اختلال طیف اوتیسم استفاده می‌شود تا این تنوع و تفاوت‌ها به‌درستی منعکس شود. درک مفهوم «طیف» کمک می‌کند نگاه جامعه، خانواده‌ها و متخصصان از برچسب‌زنی و مقایسه دور شود و تمرکز اصلی بر نیازهای فردی، توانمندی‌ها و حمایت‌های مناسب برای هر فرد دارای اتیسم قرار گیرد.

علائم اتیسم 

علائم اوتیسم چیست؟ این علائم مجموعه‌ای از نشانه‌های رفتاری، ارتباطی و حسی هستند که معمولاً در سال‌های ابتدایی زندگی ظاهر می‌شوند و شدت آن‌ها در افراد مختلف متفاوت است. به دلیل ماهیت طیفی اختلال اتیسم، هیچ دو فردی علائم کاملاً یکسانی ندارند و نشانه‌ها می‌توانند از خفیف تا شدید متغیر باشند.

برخی از علائم اتیسم به شکل چالش در ارتباط اجتماعی و تعامل با دیگران بروز می‌کنند، در حالی که برخی دیگر به صورت رفتارهای تکراری، الگوهای محدود رفتاری یا حساسیت‌های حسی دیده می‌شوند. این علائم ممکن است در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان به شکل‌های متفاوتی ظاهر شوند و با افزایش سن یا دریافت حمایت‌های آموزشی و توانبخشی تغییر کنند.

شناخت دقیق علائم اوتیسم در کودکان و بزرگسالان نقش مهمی در تشخیص زودهنگام اتیسم دارد و می‌تواند به خانواده‌ها کمک کند تا در زمان مناسب برای دریافت ارزیابی تخصصی و حمایت‌های لازم اقدام کنند.

نشانه‌های اولیه اتیسم

شناسایی علائم اولیه اوتیسم اهمیت زیادی در تشخیص زودهنگام و شروع روند درمان دارد. اتیسم یا اختلال طیف اوتیسم معمولا در سه سال اول زندگی کودک بروز پیدا می‌کند. بسیاری از والدین در همان سال‌های ابتدایی متوجه می‌شوند که فرزندشان الگوهای رفتاری متفاوتی نسبت به سایر کودکان دارد.

از مهم‌ترین علائم اولیه اتیسم می‌توان به مشکلات ارتباطی اشاره کرد. کودک ممکن است در برقراری تماس چشمی دچار مشکل باشد، کمتر لبخند بزند یا واکنش‌های عاطفی مورد انتظار را نشان ندهد. همچنین تاخیر در شروع صحبت کردن یا استفاده غیرمعمول از کلمات و جملات کوتاه می‌تواند یکی از نشانه‌های اولیه باشد.

پازل علائم اتیسم| دوست اتیسم

علائم اوتیسم در کودکان

آیا کودک من اتیسم دارد؟ از نظر اجتماعی، کودک دارای اختلال طیف اتیسم ممکن است تمایلی به بازی‌های گروهی نشان ندهد یا در درک احساسات دیگران با مشکل مواجه شود. علاوه بر این، حساسیت بیش از حد به صدا، نور یا لمس نیز می‌تواند از نشانه‌های هشداردهنده باشد. شناخت دقیق علائم اولیه اتیسم به والدین و مربیان کمک می‌کند تا در صورت مشاهده این نشانه‌ها، سریع‌تر به متخصص مراجعه کرده و مسیر مداخله زودهنگام را آغاز کنند. مداخله‌های به‌موقع می‌توانند نقش مؤثری در بهبود مهارت‌های ارتباطی، اجتماعی و رفتاری کودک داشته باشند. به همین دلیل، آگاهی از علائم اولیه اتیسم نه تنها برای خانواده‌ها بلکه برای همه‌ی افرادی که با کودکان سروکار دارند، ضروری است.

علائم اوتیسم در بزرگسالان

افراد دارای اتیسم با رسیدن به بزرگسالی با چالش‌های جدیدی مواجه می‌شوند. بسیاری از آنها همچنان به حمایت در زمینه روابط اجتماعی، اشتغال و زندگی مستقل نیاز دارند. با این حال، بزرگسالان با اوتیسم می‌توانند در محیط‌های مناسب و با حمایت کافی، مهارت‌های ارزشمندی ارائه دهند و در زمینه‌های مختلف موفق شوند. اشتغال با درک نیازهای آنها، ایجاد محیط‌های کم‌تنش، و آموزش کارفرمایان می‌تواند فرصت‌های خوبی برای این افراد فراهم کند. حمایت خانواده و مشاوره نیز همچنان اهمیت دارد. افزایش آگاهی جامعه درباره اتیسم در بزرگسالی، به کاهش تبعیض و ارتقای کیفیت زندگی این افراد کمک می‌کند.

علت‌ اتیسم چیست؟

علت بروز اوتیسم چیست؟ شناخت علت‌های احتمالی بروز اتیسم یکی از مهم‌ترین موضوعات در تحقیقات علمی درباره اختلال طیف اوتیسم (ASD) است. اگرچه هنوز دلیل قطعی این اختلال مشخص نشده، اما پژوهش‌ها نشان می‌دهد که ترکیبی از عوامل ژنتیکی، عصبی و محیطی می‌تواند در بروز آن نقش داشته باشد.

دلایل بروز اوتیسم در کودکان

اختلال طیف اوتیسم (ASD) نتیجه‌ی تعامل پیچیده‌ای از عوامل ژنتیکی و محیطی است. پژوهش‌های ژنتیک نشان می‌دهد که جهش یا تغییر در برخی ژن‌ها می‌تواند خطر بروز اوتیسم را افزایش دهد. این ژن‌ها اغلب در تنظیم رشد مغز و برقراری ارتباط میان سلول‌های عصبی نقش دارند. در خانواده‌هایی که یک فرزند مبتلا دارند، احتمال ابتلای فرزند دیگر نیز بیشتر است. با این حال، ژنتیک به‌تنهایی کافی نیست و عوامل محیطی می‌توانند این زمینه‌ی ژنتیکی را تشدید یا فعال کنند. قرار گرفتن مادر در معرض عفونت‌های ویروسی، مواد شیمیایی، آلودگی هوا یا داروهای خاص در دوران بارداری، با افزایش احتمال اتیسم ارتباط دارد. سن بالای والدین به‌ویژه پدر نیز در برخی مطالعات به‌عنوان یک عامل خطر مطرح شده است. 

برخی فرضیه‌ها درباره تأثیر مشکلات هنگام زایمان یا نارسایی اکسیژن مغز نیز بررسی شدند. نکته‌ی مهم آن است که واکسیناسیون یا رفتارهای تربیتی نادرست، هیچ ارتباطی با بروز اوتیسم ندارند. شناخت این عوامل می‌تواند به والدین کمک کند تا با دیدی علمی و بدون احساس گناه، به حمایت از کودک خود بپردازند.

عوامل ژنتیکی اوتیسم

یکی از اصلی‌ترین علت‌های احتمالی اوتیسم ژنتیک است. مطالعات نشان می‌دهند که در بسیاری از خانواده‌هایی که یک کودک دارای اتیسم دارند، احتمال بروز این اختلال در فرزند دیگر نیز بالاتر است. وجود تغییرات ژنی خاص یا جهش‌های ژنتیکی می‌تواند زمینه‌ساز بروز اوتیسم باشد. عامل دیگر، ساختار و عملکرد مغز است. اسکن‌های مغزی حاکی از آن هستند که تفاوت‌هایی در نحوه ارتباط بخش‌های مختلف مغز کودکان دارای اوتیسم وجود دارد. این تغییرات ممکن است بر مهارت‌های ارتباطی، اجتماعی و پردازش اطلاعات تأثیر بگذارد.

عوامل محیطی اوتیسم

از نظر محیطی، برخی تحقیقات به عوامل دوران بارداری اشاره می‌کنند. عفونت‌های مادر در دوران بارداری، قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی یا داروهای خاص، و مشکلات هنگام تولد می‌توانند به عنوان دلایل بروز اتیسم مطرح شوند. البته این عوامل به تنهایی موجب اوتیسم نمی‌شوند، بلکه در تعامل با زمینه‌های ژنتیکی احتمال بروز اختلال را افزایش می‌دهند.

نکته مهم این است که هیچ شواهد علمی، واکسن‌ها را به عنوان علت اتیسم تأیید نمی‌کنند. باورهای نادرست در این زمینه می‌توانند نگرانی‌های بی‌موردی ایجاد کنند. به طور کلی، تحقیقات نشان می‌دهد که اتیسم نتیجه‌ی یک عامل منفرد نیست، بلکه ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است. درک بهتر علت به‌وجود آمدن اتیسم می‌تواند به پیشرفت روش‌های تشخیص زودهنگام، طراحی درمان‌های مؤثرتر و توسعه‌ی برنامه‌های توانبخشی اتیسم کمک کند تا کودکان طیف اتیسم بتوانند به بهترین سطح از رشد، یادگیری و تعامل اجتماعی دست یابند.

باورهای نادرست درباره علت اوتیسم؛ آنچه علم می‌گوید و شایعاتی که باید کنار گذاشته شوند

یکی از موضوعاتی که سال‌هاست با باورهای نادرست و اطلاعات اشتباه همراه شده است، اختلال طیف اوتیسم(ASD) می‌باشد. بسیاری از خانواده‌ها هنگام دریافت تشخیص، علاوه بر نگرانی طبیعی، با موجی از قضاوت‌ها، شایعات و حرف‌های غیرعلمی روبه‌رو می‌شوند؛ باورهایی که نه‌تنها کمکی به درک بهتر اوتیسم نمی‌کنند، بلکه فشار روانی والدین را نیز افزایش می‌دهند. در این مطلب، به‌صورت شفاف و علمی، مهم‌ترین باورهای نادرست درباره علت اوتیسم را بررسی می‌کنیم.

اول: اوتیسم به دلیل تربیت نادرست والدین ایجاد می‌شود

یکی از رایج‌ترین و در عین حال آسیب‌زننده‌ترین باورها این است که رفتار والدین، به‌ویژه مادر، باعث بروز اوتیسم می‌شود. این تصور کاملاً غلط است. پژوهش‌های علمی نشان می‌دهند که اوتیسم یک اختلال رشدی-عصبی است و ارتباطی با سبک فرزندپروری، میزان محبت یا کیفیت تربیت والدین ندارد.

دوم: واکسن‌ها عامل اصلی اوتیسم هستند

این شایعه سال‌هاست که رد شده اما همچنان در برخی جوامع تکرار می‌شود. هیچ شواهد علمی معتبری ارتباط بین واکسیناسیون کودکان و بروز اوتیسم را تأیید نمی‌کند. انتشار این باور نادرست حتی باعث کاهش واکسیناسیون و افزایش بیماری‌های خطرناک در کودکان شده است.

سوم: اوتیسم نتیجه یک اتفاق یا اشتباه خاص در بارداری است

برخی تصور می‌کنند یک دارو، یک استرس یا یک اتفاق مشخص در دوران بارداری به‌تنهایی باعث اوتیسم می‌شود. در حالی‌ که علت اوتیسم معمولاً ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است و نمی‌توان آن را به یک عامل واحد نسبت داد. مهم‌تر اینکه در اغلب موارد، هیچ «تقصیر» مشخصی متوجه والدین نیست.

چهارم: اوتیسم قابل سرایت یا اکتسابی است

اوتیسم نه بیماری واگیردار است و نه در اثر معاشرت با کودکان دیگر ایجاد می‌شود. این باور نادرست می‌تواند به انزوای اجتماعی کودکان اوتیسم و خانواده‌های آن‌ها منجر شود و آسیب‌های جدی روانی به همراه داشته باشد.

پنجم: علت اوتیسم هنوز کاملاً ناشناخته است

درست است که علم هنوز به یک علت قطعی و واحد نرسیده، اما تحقیقات گسترده نشان می‌دهد که ژنتیک نقش پررنگی در بروز اوتیسم دارد و عوامل محیطی تنها می‌توانند در کنار زمینه ژنتیکی تأثیرگذار باشند، نه به‌عنوان عامل اصلی.

در نهایت، آگاهی‌بخشی و اصلاح باورهای نادرست درباره علت اوتیسم، گامی مهم در مسیر حمایت واقعی از کودکان طیف اوتیسم و خانواده‌های آن‌هاست. جایگزین کردن شایعات با اطلاعات علمی، نه‌تنها نگاه جامعه را انسانی‌تر می‌کند، بلکه مسیر تشخیص زودهنگام، مداخله مؤثر و رشد بهتر کودک را هموارتر خواهد کرد.

اهمیت شناخت اتیسم

شناخت اتیسم برای تشخیص به‌موقع نیازهای رشدی و رفتاری کودکان اهمیت اساسی دارد. وقتی والدین، مربیان و متخصصان بتوانند نشانه‌های اولیه را به‌درستی تشخیص دهند، مسیر توان‌بخشی و درمان هدفمندتر می‌شود. پژوهش‌های علمی نشان می‌دهند که مداخله زودهنگام نه‌تنها مهارت‌های ارتباطی کودک را تقویت می‌کند، بلکه می‌تواند انعطاف‌پذیری مغزی را افزایش دهد و نتایج بلندمدت را بهبود دهد. شناخت دقیق اتیسم به کاهش سوءتفاهم‌ها نیز کمک می‌کند. بسیاری از رفتارهای کودک طیف اتیسم ممکن است برای اطرافیان غیرقابل‌پیش‌بینی یا چالش‌برانگیز به نظر برسد، اما در بیشتر موارد ریشه در الگوهای خاص پردازش اطلاعات دارد.

 آگاهی علمی از این تفاوت‌ها، محیط خانواده و مدرسه را حمایتگرتر می‌سازد و استرس والدین را کاهش می‌دهد. برای شناخت بهتر اتیسم می‌توانید به مقالات زیر مراجعه کنید. این منابع به بررسی علائم اولیه، شیوه‌های تشخیص، روش‌های توان‌بخشی و راهکارهای حمایتی برای کودکان طیف اتیسم پرداخته‌اند و به شما کمک می‌کنند تصمیم‌های آگاهانه‌تری در مسیر رشد و آموزش کودک بگیرید.

اهمیت تشخیص اتیسم

اختلال طیف اوتیسم چگونه تشخیص داده می‌شود؟ تشخیص اوتیسم یک فرآیند تخصصی، چندمرحله‌ای و مبتنی بر شواهد علمی است که صرفاً با یک آزمایش ساده یا تست پزشکی انجام نمی‌شود. برخلاف برخی باورهای نادرست، اوتیسم از طریق بررسی رفتار، مهارت‌های ارتباطی، تعاملات اجتماعی و الگوهای رشدی کودک تشخیص داده می‌شود. هدف از تشخیص، برچسب‌زنی نیست؛ بلکه شناسایی دقیق نیازهای کودک برای شروع مداخلات آموزشی و توانبخشی مؤثر در زمان مناسب است. 

در روند تشخیص، متخصصان به نشانه‌هایی مانند تأخیر در گفتار، تماس چشمی محدود، واکنش‌های غیرمعمول به صدا یا نور، رفتارهای تکراری و تفاوت در بازی‌های کودک توجه می‌کنند. هرچه این فرآیند زودتر و علمی‌تر انجام شود، شانس بهبود مهارت‌های ارتباطی و سازگاری کودک به‌طور قابل‌توجهی افزایش می‌یابد.

سن تشخیص اتیسم

از نظر علمی، نشانه‌های اولیه اتیسم می‌توانند از ۱۸ ماهگی و گاهی حتی زودتر قابل مشاهده باشند. با این حال، تشخیص قطعی معمولاً بین ۲ تا ۳ سالگی انجام می‌شود؛ زمانی که الگوهای رفتاری و ارتباطی کودک واضح‌تر شدند. تشخیص زودهنگام  اتیسم اهمیت بسیار زیادی دارد، زیرا مغز کودک در سال‌های ابتدایی زندگی انعطاف‌پذیری بالایی دارد و مداخلات زودهنگام می‌توانند تأثیر چشمگیری بر رشد مهارت‌های زبانی، اجتماعی و شناختی او داشته باشند.

البته در برخی موارد، به‌ویژه در کودکان با عملکرد بالا، تشخیص ممکن است در سنین بالاتر و حتی در دوران مدرسه انجام شود. این موضوع نشان می‌دهد که عدم تشخیص زودهنگام لزوماً به معنای نبود اوتیسم نیست، بلکه می‌تواند ناشی از پنهان بودن نشانه‌ها یا کم‌توجهی به علائم اولیه باشد.

نقش پزشک و روانشناس در تشخیص اتیسم

تشخیص اتیسم یک کار تیمی است و نیاز به همکاری چند تخصص دارد. پزشک متخصص کودکان یا فوق‌تخصص مغز و اعصاب کودک معمولاً اولین فردی است که رشد کلی کودک را بررسی می‌کند و سایر اختلالات پزشکی احتمالی را کنار می‌گذارد. این مرحله برای اطمینان از سلامت جسمی و عصبی کودک بسیار ضروری است. در کنار پزشک، روانشناس کودک یا متخصص رشد نقش کلیدی در ارزیابی رفتاری و شناختی ایفا می‌کند. روانشناس با استفاده از ابزارهای استاندارد، مشاهده مستقیم کودک، مصاحبه با والدین و بررسی تاریخچه رشدی، تصویر دقیق‌تری از وضعیت کودک ارائه می‌دهد.

ترکیب نگاه پزشکی و روانشناختی باعث می‌شود تشخیص اتیسم نه‌تنها دقیق‌تر، بلکه انسانی‌تر و متناسب با نیازهای واقعی کودک و خانواده انجام شود. در نهایت، ارزیابی علمی اتیسم اولین و مهم‌ترین قدم در مسیر حمایت، آموزش و توانمندسازی کودک است؛ مسیری که با آگاهی، پذیرش و همراهی خانواده می‌تواند آینده‌ای روشن‌تر برای کودک رقم بزند.

سطوح مختلف اتیسم و ویژگی‌های هر سطح

اتیسم در سه سطح شدت طبقه‌بندی می‌شود که هر سطح، میزان نیاز به حمایت را مشخص می‌کند.

۱ (نیاز به حمایت): کودک در تعاملات اجتماعی و برقراری روابط مشکل دارد اما با آموزش و حمایت، می‌تواند مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی کسب کند.
۲ (نیاز به حمایت قابل توجه): علائم در این سطح شدیدتر است؛ کودک ممکن است ارتباط کلامی و غیرکلامی محدودی داشته باشد و رفتارهای تکراری و چالش‌های اجتماعی آشکارتر باشند.
۳ (نیاز به حمایت بسیار زیاد): این سطح شدیدترین نوع اتیسم است؛ کودک به حمایت تمام‌وقت نیاز دارد، مهارت‌های ارتباطی حداقلی دارد و به‌شدت به روال‌ها وابسته است.

شناخت سطح اتیسم به خانواده و درمانگران کمک می‌کند تا برنامه‌ی درمانی و آموزشی مناسب طراحی کنند. این سطوح نشان‌دهنده‌ی توانایی‌ها و نیازهای فرد هستند، نه ارزش یا توانایی ذاتی او.

تفاوت اتیسم خفیف و شدید؛ درک طیف اتیسم از نگاه علمی و رفتاری

اختلال طیف اتیسم (ASD) همان‌طور که از نامش پیداست، طیفی از ویژگی‌ها و شدت‌های مختلف دارد. یعنی هر کودک اتیستیک منحصربه‌فرد است و رفتارها و توانایی‌هایش ممکن است از بسیار خفیف تا شدید متفاوت باشد. شناخت تفاوت بین اتیسم خفیف و اتیسم شدید به والدین و مربیان کمک می‌کند تا نوع حمایت و درمان مناسب‌تری برای هر کودک انتخاب کنند.

در اتیسم خفیف، کودک معمولاً توانایی صحبت کردن دارد اما ممکن است در برقراری ارتباط مؤثر، درک احساسات دیگران یا حفظ روابط اجتماعی دچار مشکل شود. این کودکان اغلب هوش طبیعی یا بالاتر از میانگین دارند و می‌توانند در محیط مدرسه و جامعه حضور داشته باشند؛ فقط نیاز به راهنمایی و حمایت در زمینه مهارت‌های اجتماعی دارند. رفتارهای تکراری یا علایق خاص در آن‌ها وجود دارد، اما معمولاً عملکرد روزمره‌شان را مختل نمی‌کند.

در مقابل، اتیسم شدید با چالش‌های قابل‌توجه‌تری همراه است. این کودکان ممکن است کلام نداشته باشند، تماس چشمی محدود داشته باشند یا واکنش‌های شدیدی نسبت به صدا، نور یا لمس نشان دهند. در موارد شدید، فرد برای انجام کارهای روزمره نیاز به حمایت مداوم و برنامه‌های درمانی فشرده مانند رفتاردرمانی (ABA)، گفتاردرمانی و کاردرمانی دارد.

با وجود این تفاوت‌ها، نباید فراموش کرد که هر دو نوع اتیسم بخشی از یک طیف هستند و هیچ مرز قطعی بین آن‌ها وجود ندارد. تشخیص شدت اتیسم تنها توسط متخصص و از طریق ارزیابی‌های بالینی امکان‌پذیر است. شناخت تفاوت اتیسم خفیف و شدید به ما کمک می‌کند تا به جای برچسب‌زدن، به نیازهای واقعی هر کودک توجه کنیم و محیطی فراهم آوریم که او بتواند بهترین نسخه از خودش باشد.

توانبخشی و درمان اتیسم

درمان‌های مبتنی بر شواهد، ستون اصلی مدیریت علمی اتیسم محسوب می‌شوند؛ زیرا هر یک از این روش‌ها براساس داده‌های قابل‌اعتماد، ارزیابی‌های دقیق و پژوهش‌های دانشگاهی طراحی شدند. هدف این مداخلات، افزایش مهارت‌های ارتباطی، شناختی، حسی–حرکتی و اجتماعی کودک و کاهش چالش‌های رفتاری است؛ به گونه‌ای که مسیر یادگیری، تعامل و استقلال فردی به‌صورت پایدار تقویت شود. در میان روش‌های معتبر، چهار رویکرد اصلی شامل ABA، CBT، کاردرمانی و گفتاردرمانی بیشترین پشتوانه علمی را دارند و معمولا در کنار یکدیگر به‌عنوان یک برنامه درمانی جامع استفاده می‌شوند.

تحلیل رفتار کاربردی یا ABA با تمرکز بر اصلاح رفتار و افزایش مهارت‌های هدفمند، از طریق تقویت مثبت و ساختاردهی محیط عمل می‌کند. این روش با شناسایی محرک‌ها و پیامدها، رفتارهای سازگار را تقویت کرده و رفتارهای ناسازگار را کاهش می‌دهد. نتایج پژوهش‌های طولانی‌مدت نشان می‌دهد اجرای مستمر ABA توانایی کودک در ارتباط اجتماعی، کنترل هیجان و یادگیری مهارت‌های روزمره را به شکل قابل‌توجهی افزایش می‌دهد. درمان شناختی–رفتاری یا CBT بخش دیگری از این چارچوب است و برای مدیریت اضطراب، وسواس‌های فکری، تنظیم هیجانی و چالش‌های رفتاری کودکان اتیسم به‌کار می‌رود. 

CBT با آموزش شناسایی احساسات، اصلاح افکار ناکارآمد و تقویت مهارت حل مسئله، به کودک کمک می‌کند واکنش‌های سازگارانه‌تری در موقعیت‌های مختلف نشان دهد. کاردرمانی نیز نقش مهمی در تنظیم پردازش حسی، تقویت مهارت‌های حرکتی و افزایش استقلال ایفا می‌کند. این درمان، با استفاده از فعالیت‌های هدفمند و بازی‌محور، چالش‌های مربوط به هماهنگی حرکتی، مهارت‌های ظریف، برنامه‌ریزی حرکتی و حساسیت‌های حسی را بهبود می‌بخشد. گفتاردرمانی چهارمین بخش این مجموعه است و بر توسعه مهارت‌های زبانی، ارتباطی و اجتماعی تمرکز دارد. 

از آموزش واژگان و جمله‌سازی تا استفاده از روش‌های ارتباط جایگزین، گفتاردرمانی کمک می‌کند کودک بتواند نیازها، احساسات و افکار خود را بهتر بیان کند. ترکیب این چهار رویکرد، یک مسیر درمانی قدرتمند و علمی برای حمایت از رشد کودکان اتیسم ایجاد می‌کند.

آیا اتیسم درمان دارد؟ واقعیت‌ها و باورهای غلط درباره درمان اتیسم

سؤال بسیاری از والدین پس از شنیدن تشخیص فرزندشان این است: آیا اتیسم درمان دارد؟ پاسخ علمی این است که اتیسم یک بیماری نیست، بلکه نوعی تفاوت در عملکرد مغز و نحوه ارتباط با جهان است. بنابراین، اتیسم درمان به معنای “رفع کامل” ندارد، اما می‌توان با درمان‌های توانبخشی و آموزشی هدفمند، رشد چشمگیری در مهارت‌های کودک ایجاد کرد.

یکی از باورهای غلط رایج این است که اتیسم با دارو یا روش‌های سنتی قابل درمان است. باید گفت اوتیسم درمان قطعی ندارد. درحالی‌که تاکنون هیچ دارویی برای درمان مستقیم اتیسم وجود ندارد؛ داروها تنها می‌توانند برخی نشانه‌های جانبی مانند اضطراب یا پرخاشگری را کنترل کنند. درمان مؤثر اتیسم بر پایه توانبخشی‌های تخصصی است؛ مانند رفتاردرمانی (ABA)، گفتاردرمانی، کاردرمانی، و آموزش مهارت‌های اجتماعی. کودکانی که زودتر تشخیص داده می‌شوند و تحت این درمان‌ها قرار می‌گیرند، معمولاً پیشرفت قابل‌توجهی در ارتباط، تمرکز و مهارت‌های شناختی دارند. بنابراین، تشخیص زودهنگام و مداخله به‌موقع، مهم‌ترین گام در بهبود کیفیت زندگی افراد دارای اتیسم است.

یکی دیگر از باورهای اشتباه این است که اتیسم با گذشت زمان “خودبه‌خود خوب می‌شود”. در واقع، اتیسم یک تفاوت پایدار عصبی است، اما میزان سازگاری فرد با محیط می‌تواند با آموزش مناسب افزایش یابد. هدف درمان، “تغییر فرد” نیست بلکه کمک به درک و تقویت نقاط قوت او است تا بتواند زندگی مستقلی داشته باشد. به جای جستجوی “درمان قطعی اتیسم”، باید بر پذیرش، آموزش و حمایت تمرکز کنیم. اتیسم درمان نمی‌خواهد، درک می‌خواهد درکی که مسیر رشد، یادگیری و ارتباط را برای این کودکان زیبا و متفاوت هموار می‌سازد.

نقش مداخلات زودهنگام در بهبود مهارت‌های کودکان اتیسم

مطالعات می‌دهند که مداخلات زودهنگام، به‌ویژه قبل از ۳ سالگی، می‌توانند تأثیر قابل توجهی در رشد مهارت‌های ارتباطی، اجتماعی و شناختی کودکان اوتیسم داشته باشند. این مداخلات مغز در حال رشد کودک را هدف قرار می‌دهند و انعطاف‌پذیری عصبی را تقویت می‌کنند. برنامه‌هایی مانند آموزش والدین، رفتاردرمانی، گفتاردرمانی و بازی‌درمانی از جمله روش‌هایی هستند که می‌توانند از سنین پایین آغاز شوند. تشخیص سریع و شروع درمان، فرصت بهتری برای یادگیری مهارت‌های اساسی فراهم می‌کند و احتمال دستیابی به استقلال بیشتر در آینده را افزایش می‌دهد. حمایت خانواده در اجرای این مداخلات بسیار مهم است.

معرفی مراکز درمان اتیسم در ایران

در ایران، مراکز درمان اتیسم با هدف تشخیص به موقع و ارائه خدمات تخصصی به کودکان و بزرگسالان اتیستیک فعالیت می‌کنند. این مراکز با بهره‌گیری از تیم‌های متخصص شامل روانشناس، گفتاردرمانگر، کاردرمانگر و مددکار اجتماعی، خدماتی جامع برای رشد مهارت‌های اجتماعی، شناختی و رفتاری ارائه می‌دهند.

یکی از مراکز شناخته شده، مرکز توانبخشی و آموزشی اتیسم تهران است که برنامه‌های آموزشی فردی و گروهی برای کودکان ارائه می‌دهد. این مرکز با استفاده از روش‌های علمی مانند ABA و بازی‌درمانی، به تقویت مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی کودکان کمک می‌کند. در شهرهای دیگر مانند اصفهان، مشهد و شیراز نیز مراکز تخصصی فعال هستند. این مراکز علاوه بر درمان، خدمات مشاوره‌ای برای خانواده‌ها ارائه می‌دهند تا والدین با آگاهی کامل بتوانند از کودک خود حمایت کنند و محیطی مناسب برای رشد او فراهم کنند.

بسیاری از این مراکز به ارائه کارگاه‌های آموزشی و گروه‌های حمایتی برای والدین نیز می‌پردازند. این برنامه‌ها شامل آموزش روش‌های مدیریت رفتار، افزایش مهارت‌های ارتباطی و یادگیری شیوه‌های تعامل مؤثر با کودک اتیستیک هستند. برخی مراکز درمانی با همکاری دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی، تحقیقات علمی و پروژه‌های نوآورانه در زمینه اتیسم انجام می‌دهند تا روش‌های درمانی جدید و مؤثرتر ارائه شود. با انتخاب مراکز معتبر و تخصصی، والدین می‌توانند مطمئن باشند که کودکشان در محیطی حرفه‌ای و امن، مهارت‌های لازم برای رشد اجتماعی، شناختی و عاطفی را فرا می‌گیرد. استفاده از خدمات این مراکز، نه تنها روند درمان کودک را تسریع می‌کند، بلکه به خانواده‌ها نیز آرامش و حمایت لازم را ارائه می‌دهد.

حمایت از کودکان اتیسم با سفارش بنر و استند تسلیت

حمایت اجتماعی و همدلی نقش مهمی در بهبود کیفیت زندگی خانواده‌های دارای فرزند اتیسم دارد. یکی از راه‌های ابراز همدردی و همراهی در مناسبت‌های مختلف، استفاده از پیام‌ها و بنرهای مناسبتی است.

سفارش بنر تسلیت آنلاین و ارسال فوری

زندگی با اتیسم؛ والدین، مدرسه و جامعه

زندگی با اتیسم برای کودکان و خانواده‌ها تجربه‌ای متفاوت و پر از چالش‌های ویژه است. این اختلال عصبی-رشدی نه تنها بر کودک بلکه بر تمام اطرافیان او تأثیر می‌گذارد. والدین، مدرسه و جامعه هر کدام نقشی کلیدی در بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به اوتیسم دارند.

  • در نخستین گام، والدین بیشترین مسئولیت را بر عهده دارند. خانواده باید با آگاهی و صبوری مسیر زندگی با اوتیسم را طی کند. آموزش والدین درباره شیوه‌های ارتباطی، استفاده از توانبخشی و حمایت عاطفی، می‌تواند به کودک کمک کند تا مهارت‌های اجتماعی و زبانی خود را تقویت کند. همچنین حضور والدین در جلسات مشاوره و گروه‌های حمایتی، فشارهای روانی را کاهش می‌دهد و احساس تنهایی آن‌ها را کمتر می‌کند.
  • در مدرسه، معلمان و مربیان باید با نیازهای خاص کودکان اتیسم آشنا باشند. استفاده از برنامه‌های آموزشی فردی، محیطی آرام و توجه به مهارت‌های اجتماعی باعث می‌شود کودک بتواند بهتر با همسالان خود ارتباط برقرار کند. همراهی مدرسه در فرآیند زندگی با اتیسم نقشی مهم در رشد تحصیلی و اجتماعی کودک دارد.
  • جامعه نیز در این مسیر وظیفه‌ای بزرگ بر دوش دارد. آگاهی‌رسانی عمومی درباره اتیسم، کاهش برچسب‌ها و باورهای اشتباه، و ایجاد فرصت‌های برابر برای اشتغال و مشارکت اجتماعی می‌تواند به افراد دارای اختلال کمک کند تا جایگاه واقعی خود را در جامعه پیدا کنند.

در نهایت، زندگی با اتیسم تنها با همکاری والدین، مدرسه و جامعه معنا پیدا می‌کند. هر اندازه حمایت‌ها گسترده‌تر و درک عمومی عمیق‌تر باشد، مسیر رشد و شکوفایی کودکان و بزرگسالان  اتیسم روشن‌تر خواهد شد.

نقش خانواده در حمایت از کودک اتیسم: راهنمای عملی

خانواده مهم‌ترین نقش را در شناسایی، درمان و حمایت از کودک با اوتیسم دارند. والدین معمولاً اولین کسانی هستند که متوجه تفاوت‌های رشدی کودک می‌شوند. پس از تشخیص، حضور فعال آنها در جلسات درمان، آموزش رفتارهای حمایتی، و ایجاد محیط امن و پیش‌بینی‌پذیر اهمیت دارد. آموزش والدین به آنها کمک می‌کند تا مهارت‌های مدیریت رفتار، تقویت ارتباط، و مقابله با چالش‌های روزمره را بیاموزند. حمایت عاطفی، تشویق و پذیرش کودک همان‌گونه که هست، به او اعتماد به‌نفس می‌دهد. همچنین خانواده باید به مراقبت از سلامت روان خود نیز توجه کند و در صورت نیاز از گروه‌های حمایتی و مشاوره بهره ببرد.

نقش والدین در مدیریت اتیسم

نقش والدین در مدیریت اتیسم، یکی از مؤثرترین عوامل در حمایت از رشد ارتباطی، هیجانی و مهارتی کودک است. حضور فعال والدین در مسیر درمان، به افزایش ثبات رفتاری، کاهش تنش‌های محیطی و تقویت مهارت‌های روزمره کمک می‌کند. پژوهش‌ها نشان می‌دهند کودکانی که خانواده‌هایشان آموزش‌دیده و درگیر فرآیند درمان هستند، پیشرفت قابل‌توجهی در تعامل اجتماعی، زبان و تنظیم هیجانی تجربه می‌کنند.

نخستین گام، شناخت دقیق نیازهای فردی کودک است. هر کودک با ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود، الگوهای رفتاری، حساسیت‌های حسی و سبک یادگیری متفاوتی دارد. والدین با مشاهده منظم رفتارها و ثبت موقعیت‌های محرک، می‌توانند به تیم درمانی کمک کنند تا برنامه‌ای شخصی‌سازی‌شده طراحی شود. این همکاری نزدیک، استراتژی‌های درمانی مانند گفتاردرمانی، کاردرمانی، رفتاردرمانی (ABA) و توان‌بخشی مهارتی را مؤثرتر می‌سازد. تعامل والدین با متخصصان نقش کلیدی در هماهنگی برنامه‌های درمانی دارد. اجرای تمرین‌ها و تکنیک‌های آموزشی در خانه باعث تداوم یادگیری و تقویت مهارت‌ها می‌شود. 

والدین می‌توانند از روش‌هایی مانند تقویت مثبت، ایجاد روتین ثابت، تنظیم محیط کم‌تنش و استفاده از ابزارهای ارتباطی جایگزین برای بهبود تعامل کودک بهره بگیرند. این مداخلات خانگی، زمانی بیشترین اثربخشی را دارند که متناسب با سطح توانایی، علاقه‌ها و الگوی رفتاری کودک تنظیم شوند. مدیریت اتیسم تنها به مهارت‌آموزی محدود نمی‌شود. سلامت روان والدین نیز بخش مهمی از این مسیر است. مواجهه با چالش‌های رفتاری، فشارهای اجتماعی و نیاز به مراقبت طولانی‌مدت می‌تواند فرساینده باشد. 

دریافت حمایت روانشناختی، مشارکت در گروه‌های والدین و بهره‌مندی از منابع معتبر، به کاهش استرس و افزایش تاب‌آوری والدین کمک می‌کند. در نهایت، نقش والدین فراتر از اجرای برنامه‌های درمانی است؛ آنها مهم‌ترین منبع امنیت، انگیزه و ثبات برای کودک در مسیر رشد و یادگیری هستند. ترکیب عشق، دانش و مشارکت مستمر خانواده، مدیریت اتیسم را کارآمدتر و مسیر پیشرفت کودک را روشن‌تر می‌کند.

آگاهی‌رسانی اتیسم در جامعه؛ گامی به‌سوی پذیرش و درک بیشتر

آگاهی‌رسانی اتیسم در جامعه یکی از مهم‌ترین گام‌ها برای حمایت از افراد دارای اختلال طیف اتیسم است. بسیاری از چالش‌هایی که این کودکان و خانواده‌هایشان با آن روبه‌رو هستند، نه به‌خاطر خود اتیسم، بلکه به دلیل ناآگاهی و قضاوت‌های نادرست اطرافیان به‌وجود می‌آید. وقتی جامعه نسبت به مفهوم اتیسم، علائم آن و شیوه‌های صحیح برخورد آشنا شود، مسیر رشد، آموزش و پذیرش برای این کودکان هموارتر می‌شود.

یکی از مؤثرترین روش‌های آگاهی‌رسانی اتیسم، برگزاری کمپین‌های آموزشی در مدارس، دانشگاه‌ها و شبکه‌های اجتماعی است. محتوای این برنامه‌ها باید به‌صورت ساده و کاربردی توضیح دهد که اتیسم نوعی تفاوت در شیوه ارتباط و درک دنیاست، نه یک بیماری. خانواده‌ها، مربیان و حتی کودکان عادی باید بیاموزند چگونه با احترام، صبر و درک متقابل با کودکان اتیستیک ارتباط برقرار کنند. رسانه‌ها نیز نقش مهمی در ترویج آگاهی دارند. ساخت فیلم‌ها، برنامه‌های مستند و انتشار داستان‌های واقعی از زندگی افراد اتیستیک می‌تواند تصویر مثبتی از آن‌ها در ذهن مردم ایجاد کند. 

همچنین خیریه‌ها و مراکز تخصصی اتیسم با همکاری مدارس و نهادهای اجتماعی می‌توانند کارگاه‌های آموزشی برگزار کنند تا پذیرش تنوع عصبی در جامعه تقویت شود. هدف از آگاهی‌رسانی اتیسم در جامعه ایجاد محیطی است که در آن تفاوت‌ها پذیرفته شود و همه افراد  با هر نوع توانایی یا چالش  فرصت رشد و شکوفایی داشته باشند. اگر هر یک از ما قدمی در جهت آگاهی و همدلی برداریم، جامعه‌ای مهربان‌تر، درک‌پذیرتر و انسانی‌تر خواهیم داشت.

اهمیت شناخت اتیسم در جامعه

شناخت اتیسم در جامعه، یکی از مهم‌ترین گام‌ها برای ساختن دنیایی مهربان‌تر و درک‌پذیرتر است. اختلال طیف اتیسم نوعی تفاوت در نحوه ارتباط، رفتار و درک جهان اطراف است، نه یک بیماری. اما متأسفانه به دلیل آگاهی پایین در جامعه، هنوز بسیاری از افراد نگاه اشتباهی به اتیسم دارند. افزایش شناخت عمومی درباره این اختلال می‌تواند زندگی کودکان اتیستیک و خانواده‌هایشان را متحول کند. وقتی مردم بدانند که اتیسم چیست و چگونه بروز می‌کند، رفتارشان در برابر کودکان و بزرگسالان دارای اتیسم تغییر می‌کند. آن‌ها دیگر رفتارهای متفاوت را قضاوت نمی‌کنند، بلکه با درک، صبر و احترام برخورد خواهند کرد. این تغییر نگرش، زمینه را برای حضور فعال‌تر افراد اتیستیک در مدرسه، محل کار و اجتماع فراهم می‌کند.

اهمیت شناخت اتیسم تنها در حوزه آموزشی خلاصه نمی‌شود؛ بلکه در تقویت روحیه همدلی و کاهش تبعیض اجتماعی نیز نقش دارد. برگزاری برنامه‌های آگاهی‌رسانی، آموزش در مدارس، تولید محتوای رسانه‌ای و فعالیت خیریه‌ها می‌تواند به گسترش این آگاهی کمک کند. هر چقدر جامعه درک عمیق‌تری از اتیسم داشته باشد، حمایت‌ها هدفمندتر و فرصت‌های رشد برای این کودکان بیشتر می‌شود. در نهایت، شناخت اتیسم در جامعه یعنی پذیرش تفاوت‌ها و احترام به تنوع عصبی انسان‌ها. ما با درک بهتر این اختلال، نه‌تنها به افراد اتیستیک کمک می‌کنیم تا توانایی‌های خود را شکوفا کنند، بلکه جامعه‌ای می‌سازیم که در آن، تفاوت به‌جای مانع بودن، به نقطه قوت تبدیل می‌شود.

چطور با کودکان اتیستیک رفتار کنیم؟

رفتار صحیح با کودکان اتیستیک یکی از مهم‌ترین موضوعاتی است که می‌تواند در رشد اجتماعی، عاطفی و ارتباطی آن‌ها تأثیر زیادی بگذارد. کودکان دارای اختلال طیف اتیسم دنیای اطراف خود را متفاوت درک می‌کنند، بنابراین لازم است والدین، معلمان و اطرافیان با درک درست و صبوری با آن‌ها ارتباط برقرار کنند. اولین گام در رفتار با کودک اتیستیک، شناخت نیازها و علایق او است. هر کودک اتیستیک منحصربه‌فرد است و ممکن است به روش خاصی واکنش نشان دهد. گوش دادن به نشانه‌های غیرکلامی مانند حرکات بدن، حالات چهره یا صداها، به درک بهتر احساسات کودک کمک می‌کند.

قدم بعدی، ایجاد محیطی آرام و قابل پیش‌بینی است. کودکان اتیستیک در برابر تغییرات ناگهانی احساس اضطراب می‌کنند، پس بهتر است برنامه روزانه مشخصی داشته باشند. استفاده از تصاویر، کارت‌های برنامه‌ریزی یا جدول زمان‌بندی می‌تواند به آن‌ها احساس امنیت بدهد. در هنگام صحبت با کودک اتیستیک، از جملات کوتاه، واضح و آرام استفاده کنید. تماس چشمی را به‌زور تحمیل نکنید و فرصت بدهید کودک در زمان خودش پاسخ دهد. همچنین تشویق و تحسین رفتارهای مثبت نقش بزرگی در یادگیری و رشد مهارت‌های اجتماعی او دارد.

به یاد داشته باشید که بازی و تعامل از طریق فعالیت‌های مورد علاقه کودک، بهترین راه برای آموزش و برقراری ارتباط است. بازی‌های حسی، موسیقی و نقاشی می‌توانند به ابراز احساسات و افزایش تمرکز کمک کنند. در نهایت، پذیرش، عشق و صبوری کلیدهای اصلی رفتار درست با کودک اتیستیک هستند. هر قدم کوچک در ارتباط با او، می‌تواند دنیایی از تفاهم، رشد و شادی را برای هر دو طرف به همراه داشته باشد.

تاریخچه اتیسم 

یکی از موضوعات مهم در شناخت بهتر این اختلال عصبی-رشدی، شناخت تاریخچه اتیسم است. واژه اتیسم یا اوتیسم نخستین بار در اوایل قرن بیستم وارد ادبیات علمی شد. در سال ۱۹۱۱، روانپزشکی به نام «یوجین بلویلر» واژه Autism را برای توصیف حالتی از کناره‌گیری اجتماعی در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی به کار برد. اما آنچه امروزه به عنوان اختلال طیف اتیسم (ASD) شناخته می‌شود، سال‌ها بعد مورد توجه قرار گرفت.

در دهه ۱۹۴۰، دو پزشک برجسته یعنی «لئو کانر» در آمریکا و «هانس آسپرگر» در اتریش، به صورت مستقل ویژگی‌های کودکان مبتلا به اتیسم را توضیح دادند. کانر بیشتر بر مشکلات ارتباطی، ناتوانی در ایجاد رابطه اجتماعی و رفتارهای تکراری کودکان تمرکز داشت، در حالی‌که آسپرگر گروهی از کودکان را معرفی کرد که توانایی زبانی بهتری داشتند اما همچنان در تعاملات اجتماعی دچار مشکل بودند. این یافته‌ها پایه‌های اصلی شناخت تاریخچه اتیسم در علم روانشناسی و روانپزشکی محسوب می‌شوند.

در دهه‌های بعد، دیدگاه‌ها نسبت به اتیسم تغییر کرد. برای مدت‌ها تصور می‌شد که اتیسم نتیجه‌ی تربیت نادرست یا سردی عاطفی والدین است، اما با پیشرفت علم مشخص شد که این اختلال ریشه‌های عصبی و ژنتیکی دارد. کشف این موضوع نقش مهمی در تغییر نگرش جامعه و متخصصان داشت و سبب شد تمرکز تحقیقات از سرزنش والدین به مطالعه عوامل بیولوژیکی و درمان‌های توانبخشی معطوف شود.

امروزه در بررسی تاریخچه اتیسم می‌بینیم که تعریف این اختلال گسترده‌تر شده است. با ورود اتیسم به طبقه‌بندی DSM-5، تمام زیرگروه‌ها مانند سندرم آسپرگر یا اختلال اوتیستیک کلاسیک، در قالب «اختلال طیف اتیسم» قرار گرفتند. این تحول تاریخی نشان‌دهنده‌ی پیشرفت قابل توجه در درک علمی و اجتماعی از این اختلال است. شناخت تاریخچه اتیسم نه تنها به درک ریشه‌های علمی آن کمک می‌کند، بلکه باعث افزایش آگاهی عمومی و بهبود مسیر درمان و توانبخشی کودکان ASD می‌شود.

آمار شیوع اختلال اتیسم

آخرین آمار اختلال طیف اتیسم در جهان ۱ در هر ۳۶ تولد زنده است؛ البته افراد دارای این اختلال در طیفی بسیار وسیعی قرار گرفته‌اند، به طوری که علائم و نشانه‌های گوناگون اوتیسم در هر فرد به شکل‌های مختلف و با شدّت متفاوت نمایان می‌شود. عموماً اتیسم در سه سال اوّل زندگی قابل‌ تشخیص هستند، با این‌حال، اگر کودک در سطح شاختی و حرکتی بالاتری بوده باشد و به همسالان غیر اوتیسم خود شبیه‌تر باشد، این علائم ممکن است دیرتر شناسایی شوند. باید توجه داشت که اگر کودک دچار تأخیرهای رشدی شدید باشد، قبل از ۱۸ ماهگی نیز این اختلال قابل ‌تشخیص خواهد بود.

افزایش شیوع اختلال اوتیسم در سال 2023| دوست اتیسم

والدین معمولاً اوّلین کسانی هستند که متوجه تفاوت فرزندشان با سایر کودکان می‌شوند. در ابتدا ممکن است والدین عدم پاسخگویی کودک به محیط اطرافش را به ناشنوایی او نسبت دهند امّا، هنگامی‌که کودک سنجش شنوایی می‌شود و مشخص می‌گردد که مشکلی ندارد والدین متوجه می‌شوند که کودکشان مانند همسالان خود قادر به واکنش و پاسخگویی نیست. در این زمان بهتر است والدین به متخصص کودک یا متخصص بالینی‌ در زمینه اختلالات دوران کودکی مراجعه کنند.

پرسش‌های متداول برای شناخت بهتر اتیسم

شناخت اتیسم می‌تواند به والدین، مربیان و حتی جامعه کمک کند تا درک درست‌تری از این اختلال داشته باشند. اتیسم یا اختلال طیف اتیسم (ASD) موضوعی است که همواره پرسش‌های زیادی درباره آن مطرح می‌شود. در ادامه به برخی از رایج‌ترین سوالات و پاسخ‌های آن‌ها می‌پردازیم.

یک اختلال عصبی-رشدی است که بر مهارت‌های ارتباطی، اجتماعی و رفتاری کودک تأثیر می‌گذارد. علائم آن معمولا در سه سال اول زندگی آشکار می‌شود.

علائم معمولا قبل از ۳سالگی قابل مشاهده هستند و تشخیص زودهنگام بسیار مهم است.

از مهم‌ترین نشانه‌ها می‌توان به عدم تماس چشمی، تاخیر در گفتار، مشکلات تعامل اجتماعی و انجام حرکات تکراری اشاره کرد.

پاسخ به این پرسش همواره از پرسش‌های متداول اتیسم بوده است. پژوهش‌ها نشان می‌دهد که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی می‌تواند در بروز این اختلال نقش داشته باشد.

خیر، در حاضر درمان قطعی برای اتیسم وجود ندارد، اما مداخلات زودهنگام مانند گفتاردرمانی، کاردرمانی و آموزش‌های ویژه می‌توانند کیفیت زندگی کودک را به شکل چشمگیری بهبود دهند.

کودکان و بزرگسالان اتیسم با حمایت والدین، مدرسه و جامعه می‌توانند مهارت‌های اجتماعی و تحصیلی خود را ارتقا دهند و زندگی مستقلی داشته باشند.