آمار اوتیسم در سال‌های گذشته چه تغییری داشته است؟ اختلال طیف اوتیسم (ASD) یکی از پیچیده‌ترین و چندوجهی‌ترین اختلالات عصبی-رشدی است که با چالش‌هایی در تعاملات اجتماعی، ارتباطات کلامی و غیرکلامی، و رفتارهای تکراری و محدود مشخص می‌شود. این اختلال، که در اوایل دوران کودکی بروز می‌یابد، تأثیرات عمیقی بر زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی افراد دارد. درک عمیق‌تر از شیوع و ویژگی‌های این اختلال، نه‌تنها به بهبود راهکارهای تشخیص و مداخله کمک می‌کند، بلکه زمینه‌ساز توسعه سیاست‌های حمایتی، فعالیت‌های خیریه اوتیسم و برنامه‌های درمانی مؤثرتر می‌شود.
آمار اوتیسم در سال‌های گذشته
در سال‌های اخیر، شیوع اختلال طیف اوتیسم در سطح جهانی و در ایران افزایش یافته است. از سوی دیگر، توجه به این اختلال افزایش یافته و مطالعات متعددی در سطح جهانی و ملی انجام شده است تا شیوع و ویژگی‌های آن بررسی شوددر ادامه، به بررسی آمارهای مربوط به نرخ شیوع اوتیسم در ایالات متحده و ایران می‌پردازیم.
نرخ شیوع اوتیسم در جهان
مطالعات جهانی نشان می‌دهند که نرخ شیوع اوتیسم در سال‌های اخیر افزایش یافته است. بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت (WHO)، تخمین زده می‌شود که حدود ۱٪ از جمعیت جهانی به اوتیسم مبتلا هستند. این افزایش آماری ممکن است به دلیل بهبود روش‌های تشخیصی، افزایش آگاهی عمومی و تغییر در معیارهای تشخیصی باشد.
آمار اوتیسم در ایالات متحده
بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده (CDC) در سال ۲۰۲۲، شیوع اوتیسم در میان کودکان ۸ ساله به ۳.۲٪ (۱ در ۳۱ کودک) رسیده است. این رقم نسبت به سال ۲۰۰۰ که ۰.۶۶٪ (۱ در ۱۵۰ کودک) بود، افزایش قابل توجهی نشان می‌دهد. این افزایش عمدتاً به بهبود روش‌های غربالگری، گسترش معیارهای تشخیصی و افزایش آگاهی عمومی نسبت داده می‌شود. همچنین، تفاوت‌هایی در شیوع اوتیسم بین گروه‌های نژادی و قومی مشاهده شده است. در سال‌های اخیر، شیوع اوتیسم در میان کودکان آسیایی/جزایر اقیانوس آرام، بومیان آمریکا/آلاسکا و کودکان سیاه‌پوست بیشتر از کودکان سفیدپوست گزارش شده است.
تحلیل آماری شیوع اوتیسم در ایالات متحده (۲۰۱۲–۲۰۲۲)
این داده‌ها از شبکه پایش اوتیسم و ناتوانی‌های رشدی (ADDM) وابسته به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) جمع‌آوری شده‌اند.
- ۲۰۱۲: تقریباً ۱ کودک از هر ۶۹ (۱۴٫۵ در هر ۱٬۰۰۰ کودک)
- ۲۰۱۴: تقریباً ۱ کودک از هر ۵۹ (۱۶٫۸ در هر ۱٬۰۰۰ کودک)
- ۲۰۱۶: تقریباً ۱ کودک از هر ۵۴ (۱۸٫۵ در هر ۱٬۰۰۰ کودک
- ۲۰۱۸: تقریباً ۱ کودک از هر ۴۴ (۲۳٫۰ در هر ۱٬۰۰۰ کودک)
- ۲۰۲۰: تقریباً ۱ کودک از هر ۳۶ (۲۷٫۶ در هر ۱٬۰۰۰ کودک)
- ۲۰۲۲: تقریباً ۱ کودک از هر ۳۱ (۳۲٫۲ در هر ۱٬۰۰۰ کودک)
نرخ شیوع اوتیسم در ایران
در ایران، مطالعات مختلفی در مورد شیوع اوتیسم انجام شده است. بر اساس یک مطالعه ملی، شیوع اوتیسم در میان کودکان ۵ ساله حدود ۶.۲۶ در هر ۱۰٬۰۰۰ کودک گزارش شده است. این رقم نشان‌دهنده افزایش آگاهی از اوتیسم و بهبود روش‌های تشخیصی در کشور است. مطالعه‌ای دیگر نشان می‌دهد که شیوع اوتیسم در میان کودکان در سنین مدرسه حدود ۱.۹٪ است. این افزایش ممکن است به دلیل تغییر در معیارهای تشخیصی و افزایش شناخت نسبت به این اختلال باشد. همچنین، تفاوت‌هایی در شیوع اوتیسم بین استان‌های مختلف ایران مشاهده شده است. برای مثال، در استان‌های توسعه‌یافته‌تر، آمار شیوع اوتیسم بالاتر گزارش شده است. این تفاوت‌ها می‌تواند ناشی از تفاوت در دسترسی به خدمات بهداشتی و آموزشی، آگاهی عمومی از اوتیسم و منابع تشخیصی باشد.
تفاوت‌های جنسیتی و نژادی در شیوع اوتیسم
تفاوت‌های جنسیتی در تحلیل آماری شیوع اختلال طیف اوتیسم همواره یکی از موضوعات مهم در پژوهش‌های علمی و بالینی بوده است. بر اساس داده‌های مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) در ایالات متحده، شیوع اوتیسم در میان پسران به‌طور قابل‌توجهی بیشتر از دختران است. در سال ۲۰۲۰، نسبت شیوع اوتیسم در پسران به دختران حدود ۳٫۸ به ۱ گزارش شده است، به‌طوری‌که ۴٫۳٪ از پسران و ۱٫۱٪ از دختران ۸ ساله با این اختلال تشخیص داده شده‌اند .
علل احتمالی تفاوت‌های جنسیتی در شیوع اوتیسم
- اختلاف‌های بیولوژیکی و ژنتیکی: برخی پژوهش‌ها نشان می‌دهند که تفاوت‌های بیولوژیکی بین جنسیت‌ها می‌تواند در شیوع اوتیسم نقش داشته باشد.
- تفاوت در بروز علائم و رفتارها: دختران اوتیسم ممکن است علائم متفاوتی نسبت به پسران نشان دهند. برای مثال، آن‌ها ممکن است در مهارت‌های اجتماعی بهتر عمل کنند یا رفتارهای تکراری کمتری داشته باشند، که می‌تواند منجر به عدم تشخیص یا تشخیص دیرهنگام شود.
- سوگیری در معیارهای تشخیصی: معیارهای تشخیصی اوتیسم عمدتاً بر اساس مطالعات انجام‌شده بر روی پسران تدوین شده‌اند. این موضوع می‌تواند منجر به نادیده‌گرفتن یا تشخیص نادرست اوتیسم در دختران شود .
- پنهان‌سازی علائم (Camouflaging): ممکن است دختران اوتیسم بیشتر از پسران در پنهان‌سازی علائم خود مهارت داشته باشند، به‌طوری‌که رفتارهایشان کمتر به‌عنوان غیرعادی شناخته می‌شود. این پنهان‌سازی می‌تواند منجر به تشخیص دیرهنگام یا عدم تشخیص شود.
همچنین در کشورهای مختلف، تفاوت‌هایی در نرخ شیوع اوتیسم بر اساس نژاد و قومیت مشاهده شده است. برای مثال، در سال ۲۰۲۰، با توجهبه تحلیل آماری نرخ شیوع اوتیسم درکشورهای آسیایی مانند کره جنوبی و ژاپن، نرخ شیوع بالاتری گزارش شده است. در حالی که در کشورهای با درآمد پایین‌تر، ممکن است نرخ شیوع کمتر گزارش شود که این می‌تواند به دلیل کمبود منابع تشخیصی و عدم آگاهی کافی باشد.
عوامل مؤثر بر افزایش شیوع اوتیسم
افزایش نرخ شیوع اوتیسم در سال‌های اخیر ممکن است به عوامل زیر نسبت داده شود:
- بهبود روش‌های تشخیصی: پیشرفت در ابزارها و معیارهای تشخیصی منجر به شناسایی بهتر موارد اوتیسم شده است.
- افزایش آگاهی عمومی: اطلاع‌رسانی و آموزش‌های گسترده‌تر باعث شده است که خانواده‌ها و متخصصان زودتر به نشانه‌های اوتیسم پی ببرند.
- گسترش معیارهای تشخیصی: تغییر در تعریف و معیارهای تشخیصی اوتیسم باعث شده است که طیف گسترده‌تری از افراد تحت این تشخیص قرار گیرند.
- عوامل ژنتیکی و محیطی: برخی مطالعات به نقش عوامل ژنتیکی و محیطی در افزایش شیوع اوتیسم اشاره کرده‌اند، اگرچه این موضوع هنوز به‌طور کامل روشن نشده است.
تحقیقات جاری و جهت‌گیری‌های آینده
تلاش‌های تحقیقاتی فعلی بر درک علل زمینه‌ای ASD، از جمله عوامل ژنتیکی و محیطی متمرکز شده‌اند. مطالعات متعددی ژن‌های مرتبط با اوتیسم را شناسایی کرده‌اند، که نشان‌دهنده مؤلفه ژنتیکی قوی است. علاوه بر این، تأثیرات محیطی در دوران بارداری و رشد اولیه برای نقش بالقوه‌شان در بروز ASD مورد بررسی قرار می‌گیرند. پیشرفت‌ها در تصویربرداری عصبی و تحقیقات ژنتیکی امید به توسعه ابزارهای تشخیصی دقیق‌تر و مداخلات هدفمند برای افراد با ASD را افزایش می‌دهند.
نتیجه‌گیری
افزایش نرخ شیوع اوتیسم در سال‌های اخیر نشان‌دهنده پیشرفت در شناسایی و تشخیص این اختلال است. آمار اوتیسم در ایران نیز این روند را تأیید می‌کند؛ به‌طوری که مطالعات انجام شده نشان‌دهنده افزایش آگاهی و بهبود روش‌های تشخیصی است. با این حال، نیاز به تحقیقات بیشتر برای درک بهتر شیوع و ویژگی‌های اوتیسم در کشور احساس می‌شود. افزایش آگاهی عمومی، بهبود دسترسی به خدمات بهداشتی و آموزشی و ارائه حمایت‌های لازم می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی افراد اوتیسم و خانواده‌های آن‌ها کمک کند.
