عمر کودکان اوتیسم; امید به زندگی افراد با اختلال طیف اوتیسم به‌طور قابل ملاحظه‌ای کمتر از افراد بدون این اختلال است. در سال ۲۰۲۲، میانگین امید به زندگی در جهان تقریباً ۷۲ سال گزارش شده‌است امّا، این عدد برای افراد با اختلال طیف اتیسم تقریباً از ۳۹/۵ تا ۵۸ سال متغیر است.
طول عمر و امید به زندگی در افراد اوتیسم
استرس‌های روانشناختی گوناگون که افراد با اختلال طیف اوتیسم در طول زندگی خود آن‌ها را تجربه می‌کنند، نتیجه زندگی در دنیایی است که برای آن‌ها طراحی نشده است. جامعه ما با انتظارات رفتاری مختلفی تنظیم شده‌است که برای افراد اوتیسم چالش‌برانگیز، ناراحت‌کننده و یا حتی غیرممکن است؛ برقراری تماس چشمی، بی‌حرکت نشستن در مراسم‌ها و جلسات، به‌کاربردن انواعی از ژست‌ها برای برقراری ارتباط غیرکلامی و بسیاری از موارد دیگر برای کودکان و افراد با اختلال طیف اوتیسم استرس‌آور است.
تفاوت امید به زندگی در افراد اوتیسم و افراد بدون اختلال
یکی از عوامل اصلی تفاوت امید به زندگی در افراد اوتیسم با افراد بدون اختلال، بیماری‌های ژنتیکی و پزشکی همراه است. در مقایسه با افراد بدون اختلال، افراد اوتیسم در معرض خطر چندین بیماری زنتیکی هستند که این بیماری‌ها خود طول عمر را کاهش می‌دهد؛ از جمله این بیماری‌ها و اختلالات می‌تواند به سندرم داون، دستروفی عضلات و سندرم ایکس شکننده اشاره کرد. علاوه بر این اختلال‌ها، این افراد بیشتر در معرض مشکلات و اختلالات عصبی همچون صرع، هیدوروسفالی، اختلالات خواب و اختلالات گوارشی هستند.
بروز اختلال اوتیسم براساس سطح عملکرد
از طرفی دیگر، اوتیسم در افراد به گونه‌های متفاوتی بروز می‌کند؛ هیچ دو فرد اوتیسمی مشابه هم نیستند. در بسیاری از موارد افراد اوتیسم براساس سطح عملکردشان تعریف می‌شوند؛ برچسب‌های عملکردی تشخیص‌های خاصی نیستند بلکه تنها میزان نیاز به دریافت حمایت در این افراد را تعیین می‌کنند.
برخی از افراد ممکن است در طول زندگی خود نیاز به سطح گسترده‌ای از حمایت داشته باشند؛ تحقیقات نشان می‌دهند به‌طور میانگین، افراد اوتیسمی که در زندگی خود به حمایت بیشتر و گسترده‌تری نیازمند هستند، نسبت به سایر افراد اوتیسم، ۲۰ سال کمتر عمر می‌کنند. عدم توانمندی در مدیریت رفتارهای مستقل، سوء استفاده‌ها و بدرفتاری‌هایی که ممکن است برخی از مراقبین با این افراد داشته باشند همگی می‌تواند بر طول عمر این کودکان تأثیر بگذارد.
سخن آخر
در نهایت آن‌که، افراد با اختلال طیف اوتیسم امید به زندگی کمتری دارند که همان‌طور که عنوان شد، برخی بیماری و اختلالات محیطی و ژنتیکی و تاحدودی استرس‌های زندگی می‌تواند از جمله موارد تأثیرگذار بر آن باشد. با این‌حال، حمایت‌های مناسب و مراقبین دلسوز می‌توانند همچون در بسیاری از افراد، سبب افزایش طول عمر کودکان اوتیسم شود. این حمایت‌ها و پشتیبانی‌ها می‌تواند سبب بهبود کیفیت زندگی و در نتیجه کنترل و مدیریت اثرات ناشی از اختلال در زندگی شود.
