درحالی‌که تحقیقات اوتیسم بر روی کودکان متمرکز شده است، مطالعات کمتری روی سالمندان اوتیسم انجام شده است. دو پژوهش جدید نشان می‌دهند که این گروه در معرض خطر جدی شرایط جسمی و آسیب‌های مرتبط با افزایش سن هستند، به‌ویژه در معرض برخی از مشکلات سلامت روان از جمله تنهایی، انزوای اجتماعی و کیفیت پایین‌تر زندگی. محققان در استکهلم، سوئد، اظهار کرده‌اند: شواهد زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد با افزایش سن افراد اوتیسم، چالش‌های آنها نیز بیشتر می‌شود. شواهدی در مورد چاقی و صرع منتشر شده است؛ اما تحقیقات درباره بزرگسالان اوتیسم کمتر از 1٪ از مطالعات منتشر شده در تحقیقات اوتیسم را تشکیل می‌دهد.
نتایج تحقیقات و پژوهش‌های انجام شده
لیو و سایر محققان از دو دانشگاه سوئد، برای مطالعه روی سلامت جسم، داده‌های مربوط به متولدین سال‌های 1932 تا 1967 را در سوئد بدون در نظر گرفتن افرادی که قبل از 45 سالگی مرده یا مهاجرت کرده‌اند بررسی کردند. محققین، داده‌های آنها را از 45 سالگی تا پایان سال 2013 دنبال و سی و نه ویژگی جسمی مرتبط با سن را بررسی کردند. آنها دریافتند که افراد مسن اوتیسم بیشتر در معرض خطر طیف وسیعی از مشکلات، از جمله نارسایی قلبی، بیماری مزمن انسدادی ریه، کم‌خونی، اختلال در تنظیم گلوکز و آسیب به خود هستند. سایر شرایطی که دیده شده دیابت نوع 2، زمین خوردن، مشکلات ستون فقرات و مشکلات در مری، معده و روده کوچک بود.
این مطالعات روز چهارشنبه در نشست سالانه انجمن بین‌المللی تحقیقات اوتیسم در استکهلم ارائه شد. چنین تحقیقاتی مقدمات انتشار در مجلات معتبر هستند.
لیو می‌گوید که دلایل افزایش شرایط مختلف سلامت در میان بزرگسالان اوتیسم متفاوت است. به دلیل محدودیت‌های غذایی افراد اوتیسم کم‌خونی در بین آنها شایع می‌شود. لورن بیشاپ، دانشیار مددکاری اجتماعی و محقق در مرکز در دانشگاه ویسکانسین – مدیسون، گفت: نابرابری‌ها یا تشدید عوامل اجتماعی، تعیین‌کننده سلامت افراد مسن بزرگسال هستند.
بزرگسالان اوتیسم اغلب بیکار یا کم‌کار بوده و از نرخ فقر بیشتر، بی‌ثباتی مسکن و کیفیت پایین‌تر مراقبت‌های پزشکی رنج می‌برند. سالمندان اوتیسم استرس بالایی را تجربه می‌کنند و این احساس که انگار باید ویژگی‌های اوتیسم خود را پنهان کنند تا با جامعه سازگار شوند، در آنها بیشتر است.
محققان می‌گویند: امسال تأکید بسیار بیشتری بر تحقیقات روی سالمندان اوتیسم شده است. اما این چیزی نیست که یک گروه تحقیقاتی بتواند انجام دهد و نیازمند همکاری بین‌المللی است تا بتوانیم ملزومات ایجاد مداخلات و خدمات باکیفیت را بیابیم.
اگاهی و توجه به اوتیسم
درمان رفتاری، آگاهی و توجه در مورد اوتیسم برای نسل‌های جوان بسیار بیشتر از افرادی است که اکنون بزرگسالان مسن‌تر اوتیسم هستند. امیدواریم که این مسائل سلامت جسمانی قابل‌پیشگیری را بتوان با سهولت بیشتری در آینده موردتوجه قرارداد. راه‌حل فقط ارائه حمایت و خدمات بیشتر برای خانواده‌ها و تأکید بیشتر در مدرسه بر سلامت و ورزش و کمک به افراد اوتیسم در ایجاد این عادات سالم بسیار قبل از فارغ‌التحصیلی از دبیرستان است. باید توجه بیشتری به هدایت سبک زندگی سالم و فعال برای بزرگسالان اوتیسم معطوف شود.
در پژوهش دوم، در مورد ارتباط اجتماعی در میان سالمندان اوتیسم، محققان در لندن به مطالعه ارتباط بین کیفیت زندگی، مشکلات سلامت روان و تجربه تنهایی در میان سالمندان اوتیسم پرداختند. محققان با استفاده از داده‌های یک مطالعه، پاسخ‌های ۴۲۸ بزرگسال ۴۰ تا ۹۳ساله را به سؤالات استاندارد و باز بررسی کردند.
قبل از شروع این مطالعه در سال 2019، محققان با افراد میانسال و مسن اوتیسم مصاحبه کردند که مسائل مربوط به حمایت اجتماعی و ارتباط را مطرح کرده بودند. یافته‌های ما با آنچه انتظار داشتیم مطابقت داشت اما از اینکه چه تعداد از شرکت‌کنندگان اوتیسم میانسال و سالمند دچار انزوای اجتماعی و تنهایی شدند، متعجب و ناراحت شدیم.
افراد اوتیسم به ویژه مستعد کیفیت زندگی پایین‌تر، مشکلات روانی بیشتر و ارتباطات اجتماعی کمتری هستند و در این میان زنان تنهاتر از مردان بودند.
محققان در هنگام کنترل علائم اضطراب و افسردگی به نتایج مشابهی دست یافتند. ارتباط اجتماعی بهتر عامل مهمی برای داشتن مشکلات روانی کمتر و کیفیت زندگی بهتر برای افراد اوتیسم بود؛ اما آنها با برچسب‌ها و موانع دسترسی به شغل، تحصیل و غیره زندگی می‌کردند. برخی از افراد اوتیسم اشاره می‌کنند که نه تنها از حمایت اجتماعی دوستان و خانواده برخوردار نیستند؛ بلکه حمایت رسمی متخصصان را هم ندارند.
در حال حاضر سالمندان زیادی در سرتاسر جهان مبتلا به اوتیسم هستند، بنابراین ارائه حمایت بسیار مهم است. در جامعه مدرن به‌طورکلی، مردم تنها هستند. افراد اوتیسم به دلیل ویژگی کلیدی اوتیسم که نقص در ارتباطات است، به‌مراتب شرایط سخت‌تری را تجربه می‌کنند. برقراری ارتباطات اجتماعی بسیار دشوار است و آنها در بزرگسالی، مراقبان یا والدین خود را از دست می‌دهند.
در واقع آنها کسانی را از دست می‌دهند که پل ارتباطی فرد اوتیسم با دیگران بوده. وقتی آنها این شبکه پشتیبانی را از دست می‌دهند، برقراری ارتباط به‌تنهایی برای آنها بسیار دشوار خواهد بود. راه‌حل، حمایت‌های اجتماعی قوی در جوامع است. این دو مطالعه چالش‌های مادام‌العمر در اوتیسم را برجسته می‌کنند. فقط بزرگسالان جوان و بچه‌ها نیستند که به خدمات و حمایت نیاز دارند.
نکته مهم مطالعه ارتباط اجتماعی این است که ارتباط با سلامت روان و کیفیت زندگی بهتر مرتبط است. افراد اوتیسم باید در فرصت‌های اجتماعی شدن موجود در جوامع خود درگیر شوند.
