پژوهشی جدید در بریتانیا نشان می‌دهد کودکان خردسال مبتلا به مشکلات گوش، حلق و بینی معمولاً بعدتر تشخیص اوتیسم دریافت می‌کنند.
البته به این معنا نیست همه افراد اوتیسم در کودکی این عفونت‌های تنفسی فوقانی را داشته‌اند و همه کودکان خردسالی که عفونت گوش دارند در نهایت به اوتیسم مبتلا می‌شوند.
به گفته محققان دانشگاه بریستول و دانشگاه آستون در انگلیس، این بخشی از فهرست طولانی دلایل بالقوه است. آلیسیا هالادی، مدیر ارشد علمی بنیاد علوم اوتیسم در اسکارسدیل نیویورک می‌گوید:«عفونت‌های گوش یا مشکلات مزمن گوش، حلق و بینی به‌خودی‌خود باعث اوتیسم نمی‌شوند. اما ممکن است ترکیبی از عوامل دخیل در تشخیص اوتیسم وجود داشته باشد. برای نمونه بررسی همبستگی خروپف هنگام خواب در کودکان با تشخیص اوتیسم مورد بررسی قرار گرفت. حدود 1700 کودک در سن 2 سالگی که خروپف داشتند بررسی شدند و 1660 نفر از این کودکان تشخیص اوتیسم نگرفتند.»
دکتر آماندا هال، محقق ارشد افتخاری دانشکده پزشکی بریستول و مدرس ارشد شنوایی‌شناسی در دانشگاه استون در بیرمنگام، نویسنده این مقاله، گفت:«بیشتر کودکانی که علائم عفونت گوش دارند، اوتیسم نیستند؛ بنابراین غربالگری افراد مبتلا به عفونت کمکی نمی‌کند. البته معاینه منظم بیماری‌های شایع گوش، بینی و گلو در کودکان مفید است.»
محققان این انجمن‌ها را با استفاده از داده‌های بیش از 10000 کودکی که در پژوهش کودکان دهه 90 در انگلستان شرکت داشتند، مورد مطالعه قرار دادند. این تحقیق کودکانی را که در اوایل دهه 1990 از منطقه بریستول متولد شده بودند، دنبال کرد. نویسندگان پژوهش حاضر 177 کودک جوان با تشخیص احتمالی اوتیسم که بخشی از این مجموعه بودند را شناسایی کردند.
مادران آنها به پرسشنامه‌هایی در مورد فراوانی 9 علامت و نشانه مربوط به گوش، حلق وبینی، مشکلات شنوایی و دستگاه تنفسی فوقانی فرزندانشان در زمانی که حدود 2 تا 3 سال بودند، پاسخ دادند. علائم شامل خروپف، تنفس دهانی، کشیدن یا نوک زدن به گوش، قرمز شدن و درد گوش، بدتر شدن شنوایی در هنگام سرماخوردگی، ترشح از گوش و گوش دادن به ندرت بود. فراوانی بیشتر این علائم با نمرات بالاتر در صفات اوتیسم مانند اختلال در ارتباطات اجتماعی، گفتار نامنسجم و رفتارهای تکراری و با تشخیص بالینی اوتیسم همراه بود. این پیوند به ویژه در سن 30 ماهگی مشهود بود.
علائم خاصی که بیشتر با اوتیسم مرتبط بودند:
خطر ابتلا به اوتیسم در کودکانی که ترشحات چرکی یا چسبنده از گوش خود داشتند، سه برابر شد. خطر ابتلا به افرادی که در هنگام سرماخوردگی دچار اختلال شنوایی شده بودند، بیش از دوبرابر بود. اگرچه این مطالعه دقیقاً بررسی نکرد که چرا کودکان مبتلا به این عفونت‌های تنفسی فوقانی ممکن است بیشتر به اوتیسم مبتلا شوند، هال ابراز داشت که یکی از توضیح‌ها می‌تواند تفاوت در ساختار و موقعیت گوش باشد. او گفت که این در سطح گروهی در افراد مبتلا به اوتیسم متفاوت است و خطر ابتلا به بیماری‌های گوش، حلق و بینی را افزایش می‌دهد.
بااین‌حال سؤالات زیادی باقی می‌ماند. هال می‌گوید:«این مطالعه به ما اجازه نمی‌دهد که بین این که آیا مشکلات گوش، حلق و بینی به پیشرفت بعدی اوتیسم مرتبط است یا اینکه این مشکلات هم‌زمان در افراد اوتیسم رخ می‌دهند، تفاوت قائل شویم.»
در ایالات متحده، از هر 36 کودک، 1 کودک دارای اختلال طیف اوتیسم است. علائم می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و پسران بیشتر از دختران تشخیص می‌گیرند. در میان بسیاری از عوامل برای تشخیص اوتیسم در کودکان، ژنتیک و چالش‌های ایمنی مادران در دوران بارداری نقش بسزایی دارد. والدین چه نگران مشکلات گوش و حلق و بینی کودک باشند چه نباشند باید کودک خود را در صورت بروز علائم عفونت گوش نزد پزشک اطفال ببرند.
عفونت های مزمن گوش
همچنین مراقبت دقیق از کودکی که عفونت مزمن گوش،حلق وبینی دارد ضرروی است. عفونت‌های مزمن گوش می‌توانند شنوایی را در طول رشد مختل کنند. که بر گفتار و زبان تأثیر می‌گذارد. توجه داشته باشید علائم و نشانه‌های مشکلات گوش، حلق و بینی در کودکان اوتیسم شایع‌تر است و ما باید مطمئن شویم که به‌موقع شناسایی و درمان می‌شوند. تحقیق برای درک بهترین روش شناسایی و مدیریت بیماری‌های گوش، حلق و بینی در کودکان اوتیسم و اینکه آیا مداخله زودهنگام فایده دارد یا نه، ضرورت دارد.
