اختلالات روانپزشکی والدین و اختلال اوتیسم فرزند

اختلالات روانپزشکی والدین و اختلال اوتیسم فرزند

ارتباط بین اختلالات روانپزشکی والدین و اختلال طیف اوتیسم در فرزند

اختلال طیف اوتیسم یک اختلال عصب-‌رشدی و ژنتیکی است؛ حتی اگر عوامل محیطی به‌میزانی بر شیوع این اختلال تأثیرگذار باشند، باز هم میزان تأثیر ژنتیک در بروز این اختلال در کودکان بالا است. مطالعات بالینی نشان می‌دهد که ممکن است ارتباطی بین اختلالات روانپزشکی والدین و بستگان و بروز اختلال طیف اوتیسم در کودک وجود داشته باشد. از آن‌جایی که اکثر مطالعات به دخیل بودن علل ژنتیکی در بروز اختلال طیف اوتیسم در کودکان اشاره می‌کنند؛ فرض وجود ارتباط بین اختلات روانپزشکی والدین و بروز اختلال طیف اوتیسم در فرزند همواره یکی از سوألات محققین و دانشمندان حوزه اوتیسم است. این موضوع سبب‌شده است که محققین به‌دنبال کشف یک رابطه بین اختلال طیف اوتیسم و چندین اختلال روانپزشکی دیگر با عوامل ژنتیکی مشترک در خانواده، باشند. با این‌حال تاکنون تنها سه مطالعه جامع درباره‌ی این موضوع در دنیا انجام شده‌است. در دو مورد از این مطالعات دانشمندان رابطه بین اختلال طیف اوتیسم در فرزند و وجود اختلال روانپزشکی در والدین را مورد بررسی قرار دادند، و نتایج هر دو این مطالعات نشان از وجود ارتباط بین اختلال فرزند با اختلال والدین داشت. درحالی که در مطالعه سوّم این موضوع و ارتباط به‌طور کلی رد شد. نتایج مطالعه جدیدی که در سال 2014 آخرین نسخه آن در مجله تحقیقات روانپزشکی به‌چاپ رسیده است، نشان می‌دهد که اختلالات اوتیسم، آسپرگر و اختلال نافذ رشد که همگی اکنون جزء دسته‌بندی اختلالات طیف اوتیسم هستند، می‌توانند با اختلالات روانپزشکی مادر مرتبط باشند. در نتایج این پژوهش آمده است که اختلال اوتیسم با اختلال اسکیزوفرنی مادر، اختلالات عاطفی و شخصیّت، اضطراب و سوء‌مصرف مواد در مادر مرتبط است. همچنین ارتباط اختلال اسکیزوفرنی در مادر با اختلال آسپرگر که اکنون زیرگروهی از اختلالات طیف اوتیسم است، به‌طور قابل‌توجهی معنادار است. اختلال نافذ ‌رشدی، دیگر اختلال زیرگروه اختلالات طیف اوتیسم نیز با اختلال اسکیزوفرنی مادر، اختلالات عاطفی و اضطراب مادر مرتبط است. ارتباط بین اختلالات روانپزشکی والدین با اختلال طیف اوتیسم نشان می‌دهد که ممکن است این اختلالات دارای حساسیّت‌های ژنتیکی و عوامل محیطی خانوادگی مشترک باشند. نتایج این مطالعات در کنار نتایج حاصل از مطالعات ژنتیکی می‌تواند به متخصصین در تشخیص به‌هنگام اختلال طیف اوتیسم کمک‌ به‌سزایی داشته‌باشد. در نهایت آن‌که نتایج این پژوهش‌ها همچنان نیاز به بررسی بیشتر و آزمایش بر روی گروه بیشتری از افراد دارد و هنوز نمی‌توان به‌طور قطع با استناد به این نتایج تصمیمی گرفت. افزایش دانش در این حوزه‌ها می‌تواند منجر به تشخیص زودتر و همچنین ارائه روش‌هایی برای مشاوره‌ها ژنتیکی قبل از تولد شود.
دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *