تاخیر رشد حرکتی و اتیسم

اختلال طیف اتیسم یک اختلال عصبی – رشدی است که معمولاً با مجموعه‌ای از علائم، از جمله رفتارهای تکراری، علایق محدود و مهارت‌های ارتباط اجتماعی ضعیف مشخص می‌شود. طبق آمارها شیوع اختلال اتیسم رو به افزایش است. یکی از دلایل آن نیز تا حدی به دلیل افزایش آگاهی عمومی و تغییرات در معیارهای تشخیصی اتیسم است. در حال حاضر نیاز مبرمی برای بهبود قابلیت اطمینان از تشخیص اتیسم وجود دارد. استراتژی‌های درمانی برای اتیسم در این مرحله، هیچ درمان قطعی برای اتیسم را نیافته‌اند اما تعداد فزایندهای از مطالعات نشان می‌دهد که اثربخشی مداخله زودهنگام برای کودکان با اختلال اتیسم بیشتر است. بنابراین، تشخیص زودهنگام کودکان در معرض خطر اتیسم و مداخله‌ی زودهنگام درحال حاضر به عنوان یک استراتژی اصلی درمانی برای اتیسم در نظر گرفته می‌شود، پس ایجاد یک ابزار غربالگری برای تشخیص زودهنگام از اهمیت بالینی مهمی برخوردار است عملکرد حرکتی یکی از شایع ترین نشانه های اتیسم در اوایل رشد گزارش شده است. بسیاری از مطالعات انواع مختلفی از الگوهای حرکتی غیر معمول بدن را از دوران نوزادی و نوپا گزارش کرده اند. در مطالعات انجام شده بر روی عملکرد حرکتی در دوران نوزادی، توجه زیادی به حرکات خود به خودی شده است با بررسی مجموعه ای از الگوهای حرکتی بدن در وضعیت خوابیده به پشت که به آن حرکت عمومی گفته می‌شود می‌توان نشانه‌های زودهنگام اختلال طیف اتیسم یا سایر اختلالات مثل فلج مغزی را نیز پیش‌بینی کرد. حرکت بدن ابزاری امیدوارکننده برای تشخیص زودهنگام اتیسم است. طبق پژوهش‌ها ویژگی های حرکتی بدن در 4 ماهگی می تواند نشانگر خوبی از رشد قشری و زیر قشری مغز باشد. چندین مطالعه نشان داده است که وضعیت و حرکت بدن در این مرحله از رشد پیش‌بینی کننده‌ی رشد شناختی بعدی تا سن مدرسه می‌باشد. تأخیر رشدی در حرکت غلتیدن در نوزادان در معرض خطر اتیسم، کنترل وضعیت ضعیف تری را نشان می دهد. تاخیر مهارت‌های حرکتی در 6 ماهگی با تاخیر در ارتباطات اجتماعی در 18 ماهگی در نوزادان پرخطر همراه است. ویدئوهای ضبط شده از کودکان الگوهای متفاوتی از وضعیت و حرکت خود به خودی بدن مانند کاهش تنوع و افزایش شتاب، در نوزادانی که بعداً به عنوان اختلالات عصبی رشدی تشخیص داده شد را نشان می‌دهد. تحقیقات جاری، دستاوردهای مطالعات قبلی را با افزایش احتمال غیرعادی بودن در حرکت بدن گسترش می دهد. الگوهای حرکتی در دوران شیرخوارگی را می توان برای پیش بینی ظهور بعدی تمایلات مشابه اتیسم در دوران نوپایی استفاده کرد. طبق مطالعات، حرکات خود به خودی در 4 ماهگی با خطرظهور اتیسم در هجده ماهگی مرتبط است. یافته های این پژوهش نشان می‌دهد وجود برخی از حرکت‌های خود به خودی و غیر ارادی نوزادان در 4 ماهگی می‌توند پیش‌بینی کننده‌ی وجود اختلال اتیسم در هجده ماهگی یا سایر اختلالات عصبی رشدی باشد. این مطالعات به طور دقیق نتوانست این پیش بینی را ثابت کند و نتایج به دست امده نیاز به بررسی دقیق تر و تحقیقات بیشتر دارد.